De cando había lobos en Parada de Sil

Público.es

As aldeas da ribeira de Parada de Sil dormen silandeiras no luar de quietude dunha noite de inverno. Daquela, os lobos ouveaban decotío na espesura da fraga do Covelo sementada de carballos e castiñeiros bravos; de acevos e loureiros; de toxos, xestas e mais piornos. A Cabeza da Meda lucía branca: había días que callara un manto de neve. Polos camiños vellos, pola estrada e nas pistas que baixan serpeando cara ó río ía unha friaxe do demo. Os veciños xa entrados en anos, ó carón da lareira adormecidos por baixo dos lareiros cargados de chourizos de carne e de morcillas de colondro; os mozos xogando a brisca de seis achegados ó lume morno na destila monótona da augardente. De cando en vez, fóra escóitase a curuxa, alternando co oulear teimado de dous lobos.                                                                                                                

            En Sacardebois, rebulía por entón unha recua de mozos. O señor Xaime de Mouca naqueles días andaba co pote da augardente: os homes da parroquia, ó carón do lume preguiceiro do alambique; nunha cubeta vella posta a xeito de mesa, un cartucho de figos pasos esperaba a brisca de seis que se ía dilatando nas horas noitébregas da destila.

–Haberá que darlle unha batida –dixo Anacleto de Pedrechá, despois de chiscar o ollo co tres de triunfo.

–Non cantes vitoria tan pronto, Cleto, que por riba do tres está o as –contestoulle o Luís do señor Avelino do Val.

–Non estou a falar das cartas, falo dos lobos que non paran de ouvear na fraga.   

–Os lobos berran para distraeren a fame –comentou o señor Isidro de Viana, listo e lixeiro como unha labarada nos seus falares.

 –Como a neve callou na montaña, os lobos veñen con fame onda nos. Hai que andar con moito tento: un neno coas vacas no monte, un vello impedido nunha canella… cómpre espantalos cara arriba! –engadiu o señor Néstor do Sagrado.

–Con cantas escopetas contamos? –preguntoulle ó Antonio da Virxinia.               

–Eu teño unha que se carga polo cano, que herdei do meu pai, pero o Luís da Confredería, o ‘Paleta’, coido que mercara a un leitón unha escopeta automática de dous canos: dun tiro podes chimpar dous lobos...!                                                                             

–Quítalle lobos, Antonio, sorriu o señor Nestor.

–Que vaian por diante dous homes enarborando dous pallóns para que os demais poidamos ollar a terra que pisamos –falou Anacleto da Pedrachá.

–Non, home, non...! –cortoulle o Elito do Sagrado, que tiña moito creto na mesa, e axiña engadiu: De Luís da Mercedes, iso de cambiar nun tris a paleta pola escopeta, abofé que non me fío; de Antonio do señor Manuel si..., pero non: non sexa o demo que nos zorreguen uns tiros polas costas, deixándonos tesos no sitio, que de noite todos somos pardos como os lobos.

      A cada pouco, os lobicáns ouveábanlle á lúa chea que alumeaba o Val, co seu ollo de pan enfariñado, empoleirados no alto do Pereiro: un mozo, Aniceto de Miranda e mais estoutro, que atendía por ‘Paiolo', dispensando, os dous de Miranda, atraídos polas miradas magnéticas dos lobicáns que brillaban na calva do alto do comunal, aquela noite seica foron ó encontro dos lobos armados con dúas forquitas de tres gaios de cargar gavelas de toxos.

        No lugar de Viana, os ouveos esgazados dos lobos producían en min un terror, entre máxico e tráxico: o meu corpo esmirrado de neno tremía coma un vimbio, a piques de sufrir a metamorfose dun rapaz normal a licántropo de circo: cos dentes caninos xa fóra da boca pasaba a mao polos pelos dos brazos e das canelas, que estaban a brotaren como puntas de arame, matinaba o que diría o meu pai, no amencer, cando ollara ó seu fillo convertido nun pequeno lobishome.

Noite fría de luar, moi propia para tecer e destecer, nun soño de neno, unha arañeira inacabada que atraparía este conto.