A cousa aconteceu un sábado despois de San Martiño: o día ía indo nun
amencer preguiceiro, aterido pola friaxe da xeada sementada nos eidos, tapados
pola mañá coa manta fría da néboa que suaba o río: naquela, a xeada callaba dun
día para outro.
Polo camiño real, vai indo un carro cantareiro cargado de
toxos, en Calvos canta un galo, na fraga ouvea a raposa pero..., de súpeto, serían as doce, uns berros esgazados e
agónicos irrompen a quietude da ribeira de Parada de Sil. O resío da Casa de Viana píntao de negro unha fumeira: o día da matanza dos porcos é unha xornada como de defuntos, triste... os nenos desaparecen así polas boas,
acochadiños nunha caracocha do souto do Sagrado: malo será que non pase pronto
este día de coitelo longo, de berros, de lume, de auga quente e sangue nun caldeiro, logo virá o día da
desfeita, de festa para xogar as agachadas polos recunchos da casa, ademais da
papada, das febras na prancha da cociña, de figos pasos e filloas, moitas
filloas con mel...! mais os nenos sonche o demo: onde hai un burato alí meten os
dedos. O día da desfeita, a señora Lolita remexía a zorza na tina de madeira,
un fillo mozo atendía a máquina de picar a carne, outras dúas mulleres, ían sumando
filloas en dous pratos ó carón da lareira.., porén un picariño do caseiro, mentres, contaba polos dedos os buratos da coitela por onde amosaba a carne picada e pasou o que pasou: "Foi nun amén, nun tris, tras! o dedo furabolos do neno quedou rebanado",
comentaba chorando a señora María, a Carpinteira. Dende entón, abofé que sinto noxo polos chourizos... queres un chourizo pra merenda?, dicíame a miña mai... non, non quero, que non teño
fame, contestáballe eu antes de saír coas vacas para o monte.
Un ano despois, unha noite de novembro na que sopraba o
vento polas físgoas da xanelas da casa do caseiro, deitou dun altar o
frasco de alcohol co dedo conservado do neno espertando o gato, que axiña se puxo
xogar co dedo amputado como fai cos ratos antes de fincarlle os dentes. Ós
poucos, o índice da mao do neno indicoulle a gateira da porta. Entón, o
caseiro, alporizado, púxose afiar o gume da fouciña. O gato amosou de novo pola
gateira, lambendo os fociños. O home ollouno en fite, mentres tentaba o fío da
fouce, buscando coa mirada asasina o pescozo de Micifú, mais neste intre,
arreguizado polo medo que me entrara no corpo, antes do degolo, tentando a
gorxa coa mao, espertei sobresaltado, desenmarañando os vaivéns das simetrías da arañeira
do soño, entón andaría eu polos 11 anos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario