A tía Remixia, a meiga

Alberto y David, slideshare.net

Corrían, devagar, os anos de mil oitocentos oitenta e pico –contoume, un día, o meu pai, o que oíra de boca a orella do seu avó– ...chamábase Remixia, solteira ela por ser, ademais de pobre, derreada dos cadrís e birolla. Vivía en compaña da Teodora, a filla, unha nena con cariña de monicreque, tan chuchada que non atopaba onde se persignar, que lle viñera parva, valéndose das artes de menciñeira co mesmo demo –dicían algúns desvergonzados– o caso era que a nena, esmirrada, crebada e ruín por nacer prematura, non aparentaba máis de seis aniños malia apandar cunha ducia ás súas costas, que lle medraran, de por si, chepudas. 

    A coitadiña non se lle coñecía pai. Quen sería o desgraciado que lle fixera esta cabronada á pobre Remixia? ninguén, nin o Paiolo da Rosinda, mozo de ruín catadura, amosaba interese algún por semellante cangallo.  

  

   –Pois, entón, poida ser que... –insinuaba a Dorinda no atrio da capela de San Ramón, á saída da misa–  aquel macho cabrún de cando moza...                                  

   –Cala, mala pécora! non  acabas  de  escoitar a  don  Elías no sermón ou estás mouca como un penedo! iso, que matinas, vai contra natura! –reprendeuna Felisa dos Ferreiros, con ascendentes xudeus, dispensando, con libros antigos no alzadeiro, muller con creto nos falares do lavadoiro do regato dos Cabaleiros, remexendo na colada duns e mais doutros: disque o que saía da súa boca ía a misa, sen volta de folla. Certo.