O mestre substituto

Daquela, os tempos de centeo ían indo a paso de boi. Unha xugada de vacas, turrando do arado de freixo, abre a terra no couto monástico de Santa Cristina: o Barrabás vai sumando regos na leira, dereitiños coa caligrafía dun mestre: “Vaca, vén top! Ei, ah! Anda, Marela, vai ao rego”. De cando en vez, prende un pito á beira da fonte da ninfa Sálmacis: a fonte da meiga lavandeira. De alí a pouco, retorna cun canciño nas maos. Coas primeiras chuviscadas caídas do ceo, a terra vai gañando lentura para sementar os nabos. Ao lonxe, canta un carro.            

   Comeza o curso escolar. Unha restra de nenos de Castro, uns co bico engurrado coma mouchos e mais outros, en troques, alegres e rebuldeiros coma as paxariñas lavandeiras ao pé do Sil, agardan a chegada do mestre, mentres as súas nais, aínda mozas, están, dálle que dálle, lavándolle a roupa ao novo mestre: disque, ademais de galán de bo ver, é paisano de Parada.                                    

   As señorita Enedina, recatada ela, seica anda de médicos que entenden da cousa das mulleres, porén máis cás boticas, coido eu, que o remedio estaría nunhas cataplasmas quentiñas ou quizais nos aloumiños dun home mozo, con perdón. Na parroquia, a expectativa da arribada do novo mestre, enviado pola Delegación, non decae onde se escoite o rebulir de cativos.

   No entanto, asomou o nariz dun Seat 600. Do coche branco, baixou un mociño larguirucho, peiteado cunha raia tirada a liña, pulido de vestimenta, e mais nos dicires, cunha valixa de coiro preñada de libros, colgándolle dunha man: o novo mestre vén enfiando o camiño cara á escola con  derreados andares.

   Troco, o can do Tres, saíu ao seu encontro con dous ladridos de advertencia a pararlle os pés ao intruso. Despois de cheiralo, dando unha volta ao seu redor, sentou diante do mestre, para cobrarlle o fielato da carteira dos libros.   

   –Neste couto non se xoga cos cartos, nin sequera cos cans, no país de Troco, reina o troque: os libros cámbianse por pan, que primeiro é manducar; logo, xa virá o matinar en filosofas e mais outras lerias –díxolle o can gardián. 

   –Vaite, Troco, fuxe de aí!, non amoles ao mestre; como baixe, collo un cantazo e chímpote, mecagoná!  –berrou o Barrabás de Castro, irmán do Tres, que estaba debruzado no peitoril da ventá da súa cociña, a piques de lapar un prato de papas de fariña milla que estaba arrefriar na ventá.

     Axiña, o mestre don Antonio pousou un bocadiño, meteu a mao no peto da chambra, sacou unha chave, furgou con ela na pechadura e abriu a porta da escola de par en par: c'est la rentrée.

Que veñen os lobos!

Os lobos retornan ás fragas de Caldelas. Un home de Parada de Sil, na  Ribeira Sacra, coroándolle a cabeza a neve dos anos, seica se encontrou no camiño que vai cara Forcas con tres lobos, e que un deles era bípede, lobishome, licántropo, lobo de xente ou como demo se diga.

Ovellas xa non hai; pitas, tampouco; coellos, non sei, pero vellos si que se dan nestes lares da ribeira do Sil, xa que logo os canis lupus, chegados de fóra, andan a vagar polas tapadas, fuxindo dos dentes dos xabarís.

Unha tardiña, tropezaron con este home de Espiñas que ía indo paseniño, mentres sumaba unha puñada de euros aforrados da paga, multiplicándoos en pesetas, recendendo ao seu redor carne de cristián para os lobos.

–Imos ver –dixo o lobishome– aí tedes manduca e comedela, eu prefiro morderlle os cartiños que garda o vello na faldriqueira.

–Os lobos que viñan cara min –comentaba o vello no faladoiro do atrio– cos dentes regañados axiña fuxiron co rabo entre as pernas, ao probaren a menciña dun estadullo que agarrei dun carro, mais o outro lobo, listo coma un allo, por arte de birlibirloque, falándome en cristián, ripoume nun tris os cartiños do peto da faldriqueira que gardaba para comer o polbo na feira do Castro.

O vello dos Fiós quedou no medio do camiño a velas vir coa faciana debuxada de momia asombrada, como se lle arrearan, así polas boas, un sopapo no queixo, ollando ao lonxe a capela de Triguás, que remedia as dores de moas.

–Os lobos vanse arrimando a ti, como tal cousa, en nun descoido danche unha trabada –explicáballe o vello aos pantasmas na escuridade da alcoba, coa lingua enredada nun bucle de nunca acabar antes de pegar no sono.

Daquela, seica perdera a fala de cristián, un mes despois vendo os ollos magnéticos doutro lobicán acochado, ao asexo, na carballeira de Maraván.

O psicólogo doutor bailaba dubidoso co diagnóstico: agorafobia, afasia, mutismo electivo?, porén, en troques, a soas ou para os seus adentros, falaba coma un descosido: “Que xa non hai lobos? Habelos, hainos, aínda que os de agora amosen disfrazados de compadres. Abofé, que había que engaiolalos no Foso do lobo nos Torgás, ao coidado dos mouros dos Balcóns”. 

E, como resultas, o señor dos Fiós, que se enseñoraba co inverno,disque invernara antes de tempo, enmudecendo illado dentro dun pucho de la, tal como as pedras das paredes dos soutos se tapan da friaxe cunha perruca de musgo.

Parada de Sil, o berce da Ribeira Sacra.