Venres, vai friaxe. Polo camiño real, un carro cantareiro cargado de toxos. De súpeto, uns berros de morte irrompen na ribeira do Sil. O resío da Casa Grande píntao de negro unha fumeira. Os rapaces, na matanza dos porcos, desaparecen, acochadiños nunha caracocha do souto do Sagrado.
Día da desfeita. Un picariño do
caseiro, guiado polo demo, deulle por meter os dedos polos buracos de máquina
de picar a carne e, coa outra man, nun tris, tras! o furabolos quedou arrebanado.
Unha noite, na que sopraba o vento
polas físgoas da xanelas da alcoba do caseiro, deitou dun altarciño o frasco de
alcohol coa reliquia dactilar, espertando o gato, que se puxo xogar co furabolos
como fai cos ratos antes de fincarlle os dentes.
Aos poucos, o índice xirou indicándolle a gateira da porta.
O caseiro, alporizado, púxose afiar o gume da
fouciña. O gato amosou de novo pola gateira. O home ollouno en fite, coma un
moucho, mentres tentaba o fío da fouce, buscando coa mirada asasina o pescozo de
Micifú, mais neste intre, arreguizado polo medo metido no corpo, antes do
degolo, espertei esvaecéndose a arañeira que maquinaba de cando neno.
