Boceto de Máximo Rodríguez Un día que se escondía o sol detrás da capela de San Ramón Nonato, naquela aínda non había médicos no rural: pouco a pouco irían ocupando os postos das meigas menciñeiras e dos compoñedores de ósos, os pais da Rosalinda, que lle prometeran a filla en vodas a Bernaldino, fillo vinculeiro dos Ferreiros que contaban cunha ducia de cabezas de gado, acudiron no solpor polo camiño que baixa cara ós cabaleiros á choza da Remixia, a meiga de Celeirós, para que lle botara a boaventura, o porvir de casada e para que lle colgase á noiva un amuleto conxurado, así que… presta atención, neno, que te estás perdendo nos biosbardos! entón, a meiga dispúxose a cociñar o cacho con herbas aromáticas: cinco follas de loureiro, un dente de allo, ademais dunha cullerada de graxa de cocho, aderezada a mestura con pos de óso dun morto... de que morto?, corteille polo baixiño, hai tantos ósos no cemiterio! vai ti saber de que morto, sermonou o pai fitando en min, mentres matinaba como pescar as lembranzas de cando neno, aínda que... as bruxas só che andan na procura dos ósos dun malandrín que finase en pecado mortal; de ser un asasino, casaría á xeito co meigallo, dado que un corpo, de recibir os derradeiros óleos sagrados non habería de obrar ningún maleficio, como reza no Regulamento do Obradoiro Meigo.
A seguir, a meiga abriu a
tapa dunha caixiña de madeira, que fora de puros habanos –un agasallo do teu
bisavó, de cando viñera das Américas, aclarou o meu pai que me estaba a debullar
o conto– agarrou cos garfos da mao unha vacaloura viva, de tres que apañara antonte a nena Teodora no
Outeiro e..., zas! arrincoulle un corno para metelo na apócema e, logo, unha
vez cociñado, tirou do amalló dunha chanca para atarllo pendurando do pescozo da moza
casadeira, que habería de espantar tódolos males que o demo lle tería
predestinados: un mal aire, un descoido cunha fouce, un mal couce de mula falsa: insatisfeita
pola súa condición de femia híbrida, picadelas de abellas enrabiadas, frixidez monacal no tálamo de vodas, un parto enguedellado, un empacho de papas de
fariña milla e mais outras moitas doenzas. Meu Deus, líbranos dunha longa
doenza, dun mal de ollo ou dunha maldición: Liberanos,
Domine! Logo, salpicoulle o corpo cunhas pingas do pote menciñeiro e,
impondo as maos por riba da cabeza da noiva, conxurou:
Rosalinda, que non te mire un cego! Rosalinda, que non te mexe un sapo! Rosalinda, que non te bique un vello! Rosalinda, que non te rosme un gato!
Rematado
o conxuro, os pais da moza, no canto media ducia de chourizos ou unha libra de
chocolate Casares para a nena, como é de seu, despois dun traballo meticuloso de
probada menciñeira, daquela só competía os feitizos coa meiga de Torbeo, ameazárona
con darlle unha malleira de non resultar a cerimonia da voda como Deus manda.
Esta advertencia foi a gota de agravio que colmou a paciencia da meiga. A
coitada Remixia, cabreada por traballar e non cobrar, ó partiren da súa casopa,
cruzou os dedos da mao esquerda, estirou o queixo para adiante, arranxou a
munición coa lingua, apuntou a Rosalinda e, semellante a un camaleón, disparou
a bola de cuspe polo centro do ángulo dixital da apócema que lle colgaba do
pescozo.
–Ai,
Rosalinda, coitada, vas ter a negra de agora en adiante: cando a Remixia cruza
os dedos...! –díxolle a meiga, cuspindo moi alto.
Ningún comentario:
Publicar un comentario