 |
| hola.com |
Axiña, a nena parva arremedou detrás da súa mai: “Cando a Remixia cruza os dedos...!” Logo, ollounos de esguello co ollo birollo e maldiciunos por cativos, agarrados e ruíns:
//Meigallo! se me dás poder, póñoche dúas velas negras./ Bechos alados: avésporas, tabáns, moscas e mais abellas/ botade a voar, en exame, das cortizas: fogar de celas./ Picadelas na cara, exame nas entretelas/: Rosalinda, na súa voda, fea!//
Neste intre, co certeiro disparo do cuspe pola cruz dos dedos da meiga –detrás da cruz sempre che está o demo– ó recibir a enerxía negativa do poder que xorde do meigallo, o nó do amalló afrouxou: como resultas do feitizo, o amuleto da vacaloura caeu ó chan, quedando a moza desprotexida.
Ó día seguinte, o mal de ollo da meiga obrou no pequeno atrio da capela de San Ramón: un veciño collera un enxame novo nunha cortiza acomodada no peitoril da ventá da súa palleira, a un tiro de pedra da capela, entón entrando a noiva no atrio co vestido branco, tocada a cabeza con flores marelas e vermellas, as abellas, atraídas polo aroma, viñeron a por ela, meténdoselle na melena de longos cabelos dourados e por baixo das enaguas unha nova raíña atopou o primeiro fogar co seu exame de avésporas. A coitada rapaza entolecida comezou a brincar: berraba e retorcía tanto o seu corpo, sen acougo posible que, o seu pai, sen parar mentes, agarrouna no colo e correu con ela á beira da aira para baldeala, co gallo de escorrentar os temibles insectos coa auga arrefría do pozo artesiano que había nun recanto.
Vaia coa Remixia, que medo me dá!, dixome co seus ollos chispos, mentres me miraba inquedo, o meu pai. Aquela noite, o noivo en compaña do pai da Rosalinda arrecuncharon detrás dunha caracocha, calados como mouchos, á espera. Ó solpor, retornou Remixia ó seu lar. Entón, os homes vingativos agardaron un bocado polo luar e mais polas luces frías dos vagalumes que alumean os camiños; mais, logo, con sixilo, retiraron a tranca, empuxaron a porta con tento non fose renxer, agarraron dúas vasoiras, postas ó revés como é de seu nas moradas das meigas, romperon os mangos cos xeonllos e, encomendándose o diaño, quentáronlle as costas á coitada Remixia: malo será que mañá non erga do leito, que arreo presume a vella de ter a correa de San Agustín.
Un trobador vagabundo da contorna, atendía por Parromao, recolleu nun romance algúns dos feitizos da meiga Remixia: de cando en vez, este homiño a medio levedar aparecía pedindo polas portas; coa barriga chea, antes de acochar na palleira, cantaruxaba unha riola de coplas, devalando pouco a pouco nun son apagado até pegar no sono, farto da pándega de caldo de nabizas e de castañas asadas nas casas con haberes, onde comía e bebía a eito ó carón do lume, acompañado ó compás da súa caxata da que colgaba un zurrón con dous cachos de pan:
//Contan os vellos /a carón da lareira,/que houbo en Celeiró /unha bruxa meiga./Contan as vellas /a tornar a auga na gateira,/ que, cando viña do monte,/ tapada coa faldriqueira,/ finxía portar unha filla,/ que parira aquela xeira./ Contan as mozas,/ de noite, na fiadeira,/ que coñeceran á nena/ da meiga parideira,/ cando viña coas ovellas/ un verán, á tardeira./ Contan os nenos/ ó brincare na rueira/ que lle descubriran a cabeciña /preto dunha dunha eira/: non era unha neniña! érache unha aña lueira./Contan todos na cantina,/no Castro, o día da feira,/que a María do Benigno/dixera desta maneira/: “É cuspidiño ó seu pai;/tal pau, tal madeira”./ Conta o señor Sidro que,/ un día, ao subir pola barreira,/ollara á lúbrica meiga/dacabalo do demo/na súa palleira.//
Ningún comentario:
Publicar un comentario