Os lobos, que veñen os lobos...!

National Geographic

Os 'lobos' de hoxe andan ceibes polas aldeas de Caldelas: un home, coroándolle a cabeza a neve dos anos, seica se atopou no camiño de Espiñas con tres lobos: disque parecían figurantes  para un film dos canis lupus bípedes, lobishomes, licántropos, lobos de xente ou como demo se diga. Por estes lares desta terra vaciada de xente, ovellas hai anos que as levou o demo; as pitas, tamén voaron, mal como puideron; coellos, non sei, pero vellos aínda quedan un mangado deles ciscados polos vilariños da contorna. Lobos, coa denominación de orixe canis lupus, xa non se ven dende hay anos, porén de cando en vez outros lobos sucedáneos aparecen, un que outro, polos rueiros por ver de trincaren algún vello descarreirado.

Unha tardiña, amosaron os falsos lobos perante a un coitado vello que ía indo paseniño de Fiós a Espiñas, mentres sumaba unha puñada de euros aforrados da paga, multiplicándoos en pesetas, recendendo ó seu redor carne de cristián para os lobos.

–Imos ver –dixo o lobishome máis vello: Aí tedes manduca e comedela, hai que morderlle os cartiños que garda o vello na faldriqueira.

–Os lobos que viñan cara min –comentaba o vello no faladoiro do atrio– cos dentes regañados axiña haberían de fuxiren co rabo entre as pernas, de probaren a menciña dun estadullo que non puiden agarrar dun carro e, parvo de mín, un dos lobos, listo coma un allo, por arte malabar, falándome en cristián, ripoume nun tris os cartiños do peto da faldriqueira que gardaba para para arranxarlle uns feixes de herba para a Linda e mais a Castaña, que me ofreceu un veciño, neste duro 'inverno' de neve callada nos eidos. 

O vello dos Fiós quedou no medio do camiño a velas vir coa faciana debuxada de momia asombrada, como se lle arrearan, así polas boas, un sopapo no queixo, ollando ó lonxe a capela de Triguás, que remedia as dores de moas.

–Os lobos vanse arrimando a ti, como tal cousa, en nun descoido danche unha trabada– explicábase o vello para os seus adentros na escuridade da alcoba, que seica perdera a fala de cristián nun suspiro por causa dos ollos magnéticos das feras.

O psicólogo clínico bailaba dubidoso co diagnóstico, agorafobia ou mutismo electivo: o derradeiro avó dos Fiós, xa no 'inverno' da súa vida, enmudeceu na fala, mais coas vacas e mais co burro seica falaba coma un descosido. 

–Que xa non hai lobos, avó! –dixo Marta cos ollos abertos coma pratos. 

–Habelos, hainos, aínda que os de agora veñen disfrazados de compadres.  

–Pois, que os recaden no Foso do lobo dos Torgás! –rematou a nena con razón.

E, como resultas do encontro cos lobos, disque o señor ‘Inverno’ dos Fiós, disculpando, fixo mutis polo foro moito antes da caída da folla, vivindo, sin vivir, illado nun pucho de la, nun verao sen sol, na caída da candea dos castiñeiros.