Bendito de Forcas

Cruceiro de Forcas (Turismo Ribeira Sacra)

Os feitos que se narran seica sucederon no concello de Parada de Sil. Desto xa medraron os carballos, claro está. Disque ‘Bendito’ era un home da montaña, que recibira este nome de elixido de Deus na  pía bautismal de san Mamede de Forcas, aínda que era máis coñecido, con chufa entre os veciños da contorna, polo alcume de ‘Benita’.  E logo de que familia era? –preguntou Marta, mirándome ós ollos.Coido que era fillo dunha familia de xudeus da terra dos Maragatos, naquela dedicados ós tratos do trasfego do peixe das Rías Baixas á meseta, coas mulas da serra de san Mamede a Estremadura e, mesmo, coa venta de panos da industria téxtil de Bejar. Home moi recatado á hora de cumprir os domingos, nos funerais e cabodanos, malia de ter unha fea costume, iso si, de andar ás voltas cos carallos, usándoos como comodíns, en contrapunto coa voz devota de muller agarimosa que lle saía das entrañas: abofé que lle quedaban os carallos saíndo da súa boca como a Cristo lucindo dúas pistolas no cinto, dispensando o símil.                              

      Recurso da linguaxe que o habería de sacar de moitos apuros, as cousas como son: disque o Bendito para enfiar á xeito tres palabras seguidas, cumpríalle unha liña de bosquexo: a cada puntada, unha pausa até articular a seguinte palabra, enchendo os ocos mudos da cadea da fala, mentres procesaba cun ‘carallo’ que lle cubría a espera. Un modo de falar que non casaba co nome de ‘Bendito’: de primeiras, abofé que lle pintaba ben, que soa a home santo e pulido de fala; porén, non era así no desenrolo dunha pequena conversa, na que pronto quedaba desvelada a pobreza de léxico nos dicires de uso diario deste home ambiguo, a medio levedar, que fora derivando dende mozo de ‘Bendito’ a ‘Benita’. 

      Emporiso, contan nos faladoiros que unha veciña de Margarida de Sacardebois, educada nas monxas clarisas de Monforte, casada en Forcas, un día de coresma á saída da misa, recriminara a Bendito no atrio de igrexa de ser un larafuzas na fala, ó pé do cruceiro de pedra, prédicas que caeron como auga no cu dunha cesta. Escoita a conversa:    

      –Ai, Bendito, como botas tantos esgarros por esa boquiña, que aínda o demo vai rubir do inferno a  cortarche a lingua! –díxolle dona Emérita de Margarida.

      –Boto os carallos que me saen da cona, e dígocho eu –replicoulle con voz de gata prosmeira, estoupando de risa un corro de nenos e de vellos, entretidos ollando a escena, mentres  repousaban  o cu na pena que sirve de base ó cruceiro.  

       –Ten conta da lingua, pastrán...! e non te me repoñas, rifoulle dona Emérita.    

       –Ben falado...!, sermonou un vello polo baixiño.     

Entón, de súpeto, tal como salta unha coella detrás dunha mata, o crego de Forcas, tras permanecer mudo escoitando a Bendito, acochado dentro da sotana da que amosaba o nariz colorada de can gardián, desapareceu nun amén, desexoso o corpo sacrificado de crego das augas arrefrías da poza que alimenta o vello muíño, voando coma un lóstrego cara á ponte de Conceliñas, afastando os ouvidos dos dicires ‘dígochoeu’ de ‘Bendito’, mozo indefinido de xénero, que amosaba cara fóra donaires de femia lúbrica dentro dun corpo que, abofé, non lle cadraba.