_______________________________________
6
Faragullas de ourego
“Ourego. Herba olorosa perenne da familia das labiadas (Origanum virens), de flores brancas ou rosadas en espiga, moi usada como condimento. A zorza dos chourizos pode levar ourego”.
Memoria histórica
Escoita, ó comezo da guerra tiña eu un taller
mecánico en Ordes con dous coches, un pequeno utilitario para o servizo do
taller e un Ford T Sedan de sete prazas que usaba para o transporte de
viaxeiros entre Ordes e Santiago. Na vila só conduciamos o teu pai, que xa o facía con
trece anos, e mais eu: isto foi, Claudia, o que lle dixo o bisavó de Santiago ó
teu avó.
Unha mañá, presentouse a
Garda Civil no meu taller cunha orde escrita para requisar os dous vehículos da
familia, advertíndome da obriga de presentarme no cuartel cantas veces fose
chamado, de día ou de noite, considerándose a posible ausencia como motivo de
consello de guerra. Unha noite, a iso das tres da madrugada, presentáronse dous
números da Benemérita na miña casa e coas culatas
dos mosquetóns empezaron a aporrear na porta, chamándome a berros:
"Vístete rápido e acompáñanos, que tes un
servizo". Unha vez montados no Ford,
ordenáronme dirixirme á casa dun veciño, pouco amigo de misas. Os golpes secos
coa culata dos mausers
nos remaches de ferro na porta de madeira resoaron metálicos e ameazantes,
rompendo a quietude da noite: sons de mal agoiros
dos paseos nocturnos.
O
pobre home, quizais de tendencia comunista e amigo de lecturas, asomouse ó
balcón en panos menores.
–Vístete
e acompáñanos –díxolle un dos gardas.
–Por que me buscan a min?
eu non fixen nada –preguntaba dende a ventá.
–Se non te
queres vestir, dá igual,
para onde vas ir... –advertíronlle.
–Toma a
estrada de A Coruña –díxome o garda que ía ó mando.
–Agora, desvíate por esa pista, á
dereita –engadiu, de alí a pouco.
–Para!
e enfoca ese silveiro que hai
nese valado –ordenáronme.
–Baixa do coche, que che chegou ou momento do paseo! –oín que lle dicían.
De alí a pouco, escoitáronse dúas detonacións de fusil.
Logo, os dous gardas civís colgaron as armas ó ombro, subiron ó coche e prenderon
dous pitos. Neste momento, o rapaz baixou a cabeza,
colleuna entre as súas mans e botouse a chorar: “Deixa
os focos do coche acendidos e enfoca ese valado”, repetía unha e outra vez, entre saloucos. Pasado
un tempo comentei ó meu pai o que me contara o meu avó: mentres me escoitaba,
notaba que se ía poñendo cada vez máis serio, cambiándolle a cara a paso
acelerado, facendo xestos que non sabía eu como interpretar.
Nunha pausa, díxome: “Cando non ía o teu avó, porque
dicía que estaba malo ou chegaba borracho á casa, berrando como un tolo de
atar, tiña que ir eu, con só quince anos, a dar o macabro paseo no medio da
noite. Mais, un dos gardas adoitaba dicirme, antes de apertar o gatillo do
fusil: “Marcialiño, ti mira pra
outro lado”. Memoria da guerra que se vai lavando no
río dos esquecementos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario