_______________________________________ 4
Faragullas de ourego
“Ourego. Herba olorosa perenne da familia das labiadas (Origanum virens), de flores brancas ou rosadas en espiga, moi usada como condimento. A zorza dos chourizos pode levar ourego”.
A memoria da auga
A mitoloxía di que
a auga do río Leteo lavaba a memoria, querida Claudia, como as augas benditas lavan
as culpas no Cristianismo. Tamén, de cando en vez, irrompen augas invasoras dun
tsunami, borrando do mapa tanto a cristiáns coma a pagáns, todos somos iguais no
lavadoiro da auga: que somos?, senón auga!
A
auga e mais o viño sonche bos; pero, mira, en doses comedidas, aínda che son
mellores: augas a cachón ou dunha treboada, que nuns sitios arramplan con todo
e noutros nada, fronte ás preguiceiras gotas que pingan polos bicos dun tellado
ou o orballo miudiño que vai caendo de cedo na horta para lavarlle as follas ás
nabizas. Augas benditas, que cuspe o hisopo, e que perdoa as culpas a un
finado; augas mornas que fan medrar o pan; augas que lle borra a cara tisnada a
un larafuzas; augas de cristal da fonte da ninfa Sálmacis que remedian os
quereres andróxinos, indefinidos de xénero; augas de maio, un regalo para as
cortiñas sementadas de millo; augas menciñeiras que curan o mal de ollo; augas
caídas do ceo, no agosto, que veñen a enmudecer as fauces do lume desbocadas,
alampando cos piñeiros, malia ás bondades do lume domesticado.
Na
mitoloxía fálase doutro río, o Mnemósine, na ribeira do Sil recibe o nome de
Mao, río humano, que resucita a memoria esvaecida dos vellos, tras amoleceren
na poza dos Recordos unha noite de luar, mergullando cara dentro na
introspección do pasado. Augas que refresquen as palabras patrimoniais, que con
“cousa”, “carallo” e “vale” xa teñen abondo para os faladoiros da telelixo, moucas
agora no dicionario, pero que camparon antes nos libros, esperando un certeiro
dardo que as esperte, emporiso cómpren augas renovadas que as fagan abrollar
nas ágoras da fala.
A inmersión no río Mnemósine, acá
nas fervenzas do canón do Mao, era o remedio para recobrar a memoria. Disque
houbo un filósofo na Atenas de Pericles, que mentres cantaba o galo no
alpendre, no alborexar dun novo día, coa cunca da man bebía auga do río Mnemósine,
en compaña do seu can, Orto, de dúas cabezas coas que lapaba o dobro co fol da
memoria ateigado de datos, mais de alí a pouco estoupou como un globo inchado
de atmosferas. En troques, o filósofo, máis comedido, gozou do tempo suficiente
para matinar e dar corpo á que sería, en adiante, Doutrina Aristotélica.
Así que, querida Claudia que
me escoitas, podemos deducir como corolario que unha das virtudes da auga é ir
retendo a memoria no seu ciclo eterno, mais cómpre abrir, de cando en vez, o
aliviadoiro dos recordos. Uns vasos de viño de mencía é a menciña recomendada
para unha doada escolma dos recordos tecidos na arañeira da caluga que deben
permanecer na memoria dun pobo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario