No concello de Parada do Sil, no corazón da Ribeira Sacra, atópanse “Os Balcóns de Madrid”, o miradoiro do Canón do Sil. Os turistas, moitos de Madrid, están a preguntar polo orixe deste nome. Voucho explicar a xeito dun contiño: Houbo unha vez, nos anos da fame, un barquilleiro, o Nicanor de Rabacallos, que un día de feira no concello, á tardiña, xuntara media puñada de cartos todos eles miúdos, unha morea de cadelas, rubias, cans, pezas de dous reais e medio co buratiño. Co gallo de conta-lo solto e poder repousar, cavilando un  anaco, pois era dado a pensar, coma un filósofo de antano, nos porqués que van xurdindo no desenrolo da vida, voando na nube do maxín, na procura de respostas, encamiñouse ata o lugar que hoxe coñecemos como “Balcóns de Madrid”. Pousou a barquilleira, con tento, encima dunha pedra, asomou a testa polos balcóns do miradoiro e ollou, compracido, o Canón do Sil, beleza paisaxística incrible para un forasteiro; logo, erguendo a mirada, noutra banda do río, a chaira de Lemos co horizonte aberto; neste intre, puido escoita-los bufidos dunha bucina sedutora e, aguzando o oído coa orella pegada a un penedo, sentiu o troupeleo do tren expreso, noutra banda do río, que o podería transplantar á Estación do Norte de Madrid, cidade onde –estaban a dicir– circulaban os billetes verdes. O barquilleiro albiscaba Madrid, dende o alto de aqueles penedos que coroan as paredes de rochas de máis de 400 metros, encerrando o curso do río Sil nun canón. Matinaba o Nicanor: que fago eu en Rabacallos, a velas vir? Pola mañá, fitando nos burros cargados cos sacos de centeo, como veñen arribando, a cada pouco ó muíño; pola tarde, adurmiñado co rosmar da moa parsimoniosa, monótona ó compás da trécola dosificadora do gran.Para os que queremos saber e non aprendemos a ler, só nos queda andar e ver. A barquilleira e mais anda-los camiños é a herdanza que me deixou o meu pai. Nestas terras de socalcos e minifundios, a roda do tempo está a piques de se deter, porque o futuro continúa a cabalgar no carrelo dun burro, vello e escalazado. Non se albisca porvir por ningures –díxose, atando cabos para tomar unha decisión– cos ollos cravados no galo da torre de Cadeiras, que lle estaba a marca-lo destino dun futuro mellor, aínda coa música engaiolante do tren, repenicándolle no oído, como se for Ulises atraído polo doce cántico das sereas, fabuladoras doutras terras de lonxe. |
anaco, pois era dado a pensar, coma un filósofo de antano, nos porqués que van xurdindo no desenrolo da vida, voando na nube do maxín, na procura de respostas, encamiñouse ata o lugar que hoxe coñecemos como “Balcóns de Madrid”. Pousou a barquilleira, con tento, encima dunha pedra, asomou a testa polos balcóns do miradoiro e ollou, compracido, o Canón do Sil, beleza paisaxística incrible para un forasteiro; logo, erguendo a mirada, noutra banda do río, a chaira de Lemos co horizonte aberto; neste intre, puido escoita-los bufidos dunha bucina sedutora e, aguzando o oído coa orella pegada a un penedo, sentiu o troupeleo do tren expreso, noutra banda do río, que o podería transplantar á Estación do Norte de Madrid, cidade onde –estaban a dicir– circulaban os billetes verdes. O barquilleiro albiscaba Madrid, dende o alto de aqueles penedos que coroan as paredes de rochas de máis de 400 metros, encerrando o curso do río Sil nun canón. Matinaba o Nicanor: que fago eu en Rabacallos, a velas vir? Pola mañá, fitando nos burros cargados cos sacos de centeo, como veñen arribando, a cada pouco ó muíño; pola tarde, adurmiñado co rosmar da moa parsimoniosa, monótona ó compás da trécola dosificadora do gran.Para os que queremos saber e non aprendemos a ler, só nos queda andar e ver. A barquilleira e mais anda-los camiños é a herdanza que me deixou o meu pai. Nestas terras de socalcos e minifundios, a roda do tempo está a piques de se deter, porque o futuro continúa a cabalgar no carrelo dun burro, vello e escalazado. Non se albisca porvir por ningures –díxose, atando cabos para tomar unha decisión– cos ollos cravados no galo da torre de Cadeiras, que lle estaba a marca-lo destino dun futuro mellor, aínda coa música engaiolante do tren, repenicándolle no oído, como se for Ulises atraído polo doce cántico das sereas, fabuladoras doutras terras de lonxe. 
Ningún comentario:
Publicar un comentario