MIMÍ, O MEU GATO PERSA

Mimí, o meu gato persa FARO DE VIGO

escrito por Eduardo Prieto Casares

viernes, 26 de junio de 2009.

Señor Director, antes de nada, quero presentarme: son Claudia, unha nena que vai para os tres anos. Martita, “a Bebé”, a miña irmá anda polos dezaoito meses; dende o febreiro, que botou a andar, non para, rindo coa boca aberta, graciosa, xa lle saíron catro dentes; corre de acó acolá, co seu vaivén apresurado a piques de tropezar, equilibrista ela; ás veces, ponse a remexer nos meus xoguetes ou lle fai picardías a Mimí, tirándolle do rabo.

O motivo desta carta non é resalta-las ocorrencias da Bebé(eu non lle vexo graza por ningures). Abofé que non. Ademais da nena, tamén lle teño mascotas. Con doce meses, regaláronme dous coelliños branquiños coma a neve, mais logo, ó roeren tantas cenorias, medraron tanto, que a miña nai, decidiu darllos a Elsa, a ama boliviana que nos coida como se for outra mamá.

Ó cumprir os dous anos, os meu padriño Alberto sorprendeume co Mimí, un gatiño persa. Agora está moi medrado, co pelo moi longo como paxe nun pazo de princesas, uns bigotes, estilo Dalí en transo artístico, e mais uns ollos vivos, verdes, relucindo esmeraldas, protexidos polo contorno das súas barbas. Onte, no xardín, mancouse. O meu avó dicía de botarlle auga na ferida, porén, os meus pais, malia de ser domingo, decidiron arrear con el cara á clínica veterinaria.

Á tardiña, voltearon co Mimí na cesta, medio aparvado e con tres puntos de sutura no carrelo. Ó non estar cubertopor Sanitas coma nós, víronse na obriga de se rascar o peto, 100 euros, que non lles importou demasiado, porque Mimí é un máis da familia.

Entón, o avó, acostumado a sacarlle punta a todo, ó escoitar falar dos honorarios dos servizos de urxencia para mascotas, deulle por latricar, mentres tapaba a faciana detrás do suplemento semanal do País, falaba baixiño casi para os seus adentros: 'Con 100 euros, en Somalia, cantos nenos famentos se poderían salvar...' axiña, sen parar menes, leu en alto: Segundo Carol Bellamy, directora de executiva de UNICEF: “La malaria mata a un neno africano cada 30 segundos...”, logo, pechou a boca, ollando en fite a Mimí como se relambía, deitado a corpo de rei, estarricado, no medio do sofá.

Despois da sobremesa, o avó, teimoso co tema das mascotas, agarrou un lapis e mais un caderno e ollei como ía apuntado non sei que cantidades, mentres seguía a rosmar, coma se for o mesmo Mimí: 'Un gato persa con pedigree vén custar uns 600 euros; castralo, 350; vacinas, 120; bolsa de penso, 20; saco de terra absorbente, 10; perruquería de mascotas, 30 euros; vitaminas e mais imprevistos, 50 euros'.

De alí a pouco, gañou azos para sermonar en alto, como se estiver empoleirado no púlpito da parroquia: Cantos gatos hai en España?, dicía; cantos cans andan a mexaren nas beirarrúas e, mesmo, nos portais; cantos cans de presa en mans de xente da mesma catadura: tales amos, tales cans? Cantos coellos, furóns, peixes, paxaros, lagartos e, mesmo, cobras e ratas están a serviren de mascotas a nenos, a persoas senlleiras, a mulleres chochas polos cadelos, á xente de malvivir? Cantos en Europa? Cantos no Primeiro Mundo? Cantos millóns de euros está a mover a industria de mascotas...? Ó rematar avó con tanta pregunta retórica, todos gardamos silencio ata que, de súpeto, repenicou o timbre da porta:

“Imos ver se lle mercamos unha mascota á filla, un chiguagua de peto, que non deixou ningunha para septembro...” Espera, Benigno –un veciño do chalé de Pozuelo, constructor el, acompañado da súa muller, de cara guapa e de cu feo, pequeneira – atende un chisco, ho! Primeiro fala coa rapaza, da súa responsabilidade, como destinataria dun cadelo. Sabe a túa filla, e mesmo ti, acostumados como estades a gastar ámbolos dous, mellor dito, a malgastar e tirar, que 1000 millóns de persoas malviven no mundo, desnutridas ? Son datos da FAO, Benigno: nenos, vellos e enfermos –os máis débiles– a piques de morrer, como consecuencia dalgunha enfermidade oportunista.

Coida, amigo, nesta realidade cruel, invisible na sociedade consumista, preocupada en queima-las graxas, agora, na operación bikini, máis pendentes da estética que da ética, exceso de alimentos que lles cómpren a moitos desgraciados –graza e graxa, neste contexto vén se-la mesma cousa–para pode sobrevivir noutras latitudes: moitos deles, nenos condenados por un destino cego, por naceren sen porvir, sendo ti a súa única esperanza.

O meu avó estaba en vena, inspirado, convincente. O señor Benigno estivo plantado, escoitando a perorata, ó carón da súa espléndida muller, sen dicir ren, mentres se lle revolvían os sisos e as entendederas. Abraiados e confundidos, abandonaron a estancia, sen se despedir nin saber por onde tirar.

Aquela noite, reunidos polo avó, decidimos non ter máis mascotas. Pero si apadriñar a dúas nenas de Mozambique, que pronto iremos coñecer e recoñecer como irmás; dúas nenas negras que seguirán a medar ó coidado do seus pais, no seu entorno, con un futuro menos escuro; e nós, dúas nenas louras, aquí na rica Europa, satisfeitas por sermos solidarias con elas.

De retorno dunha viaxe ó estranxeiro, mi padre, recordando a ausencia de Mimí, veume cunha mascota virtual, de cando estivo no Xapón, dando unhas conferencias sobre as construcións bioclimáticas, unha especie de tamagotchi ou enredo dixital, un amigo a quen coidar, axudar a medrar, xogar con el: cada cousa a súa hora, do contrario, vai enmudecer e a perde-las cores, todo gris, acabando por morrer de tristura.

A miña nai, Diplomada en Psicoloxía Evolutiva pola Sorbona, está a dicir que estes enseños ou xoguetes de deseño virtual producen desvelos e mais estrés nos miúdos, polo que aínda segue sen configurar, a durmir dentro da caixa ata que medre, ata que medre eu por dentro e por fóra, que é preferible a compaña dos animais para os nenos e altamente saudable para persoas, doutras idades, con poucas habilidades sociais; mesmo –continua a parolar a miña nai, como se estiver a impartir clases na Facultade– a relación cos animais axuda ós nenos autistas a saír do seu mundo interior.

Como resultas desta análise, todo se pode discutir, que si patatín que si patatán, hai que matizar, penso eu –que ser nena non é ser parva– que vos cómpre revisa-la escala de valores: os caprichos e necesidades creadas, superfluas, deben deixarlle sitio ós dereitos elementais da infancia, que estamos coa obriga moral de compartir cos que teñen menos. Eu, polo que a min toca, estou cumprida: co osiño de peluche, xa teño dabondo para xogar.

(Relato oral: Claudia. Recolleu por escrito o seu avó: Eduardo Prieto Casares, sendo de xuño 27 días andados, 2009).Eduardo Prieto Casares