Unha homenaxe a unha xeración 

                      ____________________________________________                                            
                                     12

                               Faragullas de ourego

“Ourego. Herba olorosa perenne da familia das labiadas (Origanum virens), de flores brancas ou rosadas en espiga, moi usada como condimento. A zorza dos chourizos pode levar ourego”. 

 Homenaxe a unha xeración                                                

Corrían devagar os anos cincuenta e pico, tempos de centeo e de touciño. Moitos dos profesores que se xubilan nesta andaina, por entón eran uns raparigos, que saíron do medio rural ós seminarios diocesanos á procura dun sorriso da deusa fortuna: internados de rezo e de meditación, estudo profundo dos clásicos e moito fútbol para disipar as tentacións da carne, fieis ó principio de mens sana in corpore sano. Na Primavera do 68, cos aires frescos de París, as vocacións mal arraigadas de seminaristas e cregos murcharon. Como resultas, toda unha xeración de profesores de letras ocuparon as cátedras do ensino. Este colectivo, que deixou pegada nas escolas e nas mentes dos estudantes, coido que merece estas letras de homenaxe.                                        

 –Entón , de seguires para cura, eu non estaría aquí –dixo Claudia.
 –Coido que non, éche coma xogar cunha margarita: si, non; si, non. Puro azar –contestoulle o avó a secas, desexoso de continuar co conto que tocaba aquel día.         

  O rapaz andaba coas vacas calzado con chanquiñas con calcetíns de la, zurcidos por unha tía birolla, que quedara na casa para vestir santos. Un xersei, que lle pingaba dun lado, e mais uns pantalóns curtos de pana, completaban a súa vestimenta e decoro.   

  Unha mañá de xaneiro, esperaba tremendo coa friaxe na parada do coche de liña, ó pé do camiño real, arreguizado pola xeada que callara no amencer, fraco de canelas e medroso coma un vimbio. Ós poucos, en arribando un veciño, axiña erguín a cabeza cun lene sorriso para saudalo en galego de afalarlle ás vacas.                                                            

   –Vostede tamén vai cara Ourense?                                                                          
  –Vou, vou, que teño que mercar unhas menciñas para a Gallarda, que me anda fodida coa febre aftosa que lle come a vida, contestoume o señor Pepe de Calvos. Os pais decidiran que chegara o día de entrar no Seminario, pois de seguir tralas vacas, non habería de ir máis lonxe cá carreiriña dun can. Malia de non sentir o rapaz, que naquela era eu, vocación en vestir os hábitos, o pai, teimudo coa idea de presumir dun fillo cura, díxome un día: “Aguanta, mexericas, que a vocación xa virá, cando teña que vir”.               

  Anos da xuventude coa cabeza quente por dentro, e frieiras por fóra nos dedos e nas orellas, remexida coas declinacións do latín e siloxismos. Disque na quietude da noite deixábase levar polos debuxos do maxín, ceibe, nos soños nocturnos, como Penélope: o que tecía de día desbaratábao de noite.                                                        
       
Hoxe, xa no outono da súa vida –falaron de min nunha homenaxe– tras  un longo periplo de aquí acolá, co seu deber xa cumprido, repousa ó carón da súa muller, rodeado de tres netiñas, volvendo de cando en vez a vista cara atrás, mentres polo baixiño vai recitando os versos: / Caminante, son tus huellas / el camino y nada más; / caminante, no hay camino, / se hace camino al andar./