Os últimos avós da ribeira do Sil, relato13   

                      ____________________________________________                                            
                                     13

                               Faragullas de ourego

“Ourego. Herba olorosa perenne da familia das labiadas (Origanum virens), de flores brancas ou rosadas en espiga, moi usada como condimento. A zorza dos chourizos pode levar ourego”. 

Os últimos avós da ribeira do Sil                                                   

Casa de Viana, 15 de xullo 2009. Por fin, chagamos á casa dos avós. De seguro que escoitaron o runrún do coche e xa estarán agardándonos no patio coas follas do portalón abertas de par en par. Primeiro, rodeamos a Tatá coas mans para comela a bicos. Logo, deixámonos caer no colo do avó. 
       Desta última xeración, poucos vellos quedan xa nos concellos da ribeira do Sil, e da xente nova non falemos, que non se dá por estas terras dende hai anos: en Caldelas, case que non roxe ninguén polos rueiros, só se escoita o lene sentir da natureza.              

       –Ola, avó! Como vai a cousa?                                                                                

       –Eh! ímola andando, que non é pouco.                                                            

       –Que medradas están as nenas, mira que botaron corpo! que lindas, as pobriñas!    

       –Vén, Claudia, vén onda min.                                                                                 

       –Anda, Marta, anda e dáme unha aperta desas tan grandes.                                   

        –E ti, Alejandra, con ese sorriso debuxado de anxo…                                                      

     –Deixa que vos axude, que viredes cansas. Subide, non vos paredes: tirade cara á galería, que temos que falar.                                                                                                   

       –Avó, quero montar no burro.                                                                                           

       –Está na corte, triscando unha gavela de toxos; mañá ímolo sacar de paseo polo camiño vello: xa veredes, xa!                                                                                                       

       –Díxome un paxariño que as notas de xuño son guapas como unha estampa da virxe Inmaculada, non hai borranchos que as afee; sei que o piano soa tan virtuoso, acariciado por tan delicados dedos, como se o tocase o mesmo Mozart de rapaciño.                  

       –Ide, ide co gato!, mais andádevos con tento non vos vaia rabuñar –díxonos Bru, o noso avó de Sacardebois, na galería da casa que se mira no espello do Sil.