Parados na rede

Dicía un anuncio: “Todo está no Internet, instala o ADSL e non saias da casa a traballar”. Así o fixen. O meu fillo, como está no paro, pasa todo o santo día enganchado ao “TablePC”. E como nesta terra pobre de minifundios da Ribeira Sacra, á beira do Sil, non hai traballo, púxenme a cavilar deitado no leito recordando o conto da leiteira: ‘Vou mirar de mercar unha pequena dorna a ver se pesco unhas troitas, aínda que sexan unhas carpas, no encoro de Santo Estevo, na altura da desembocadura do río Mao, alá no recuncho de Barxacova, onde, ao solpor, dá gusto ollar os peixes brincando a cada pouco, limpando o encoro de mosquitos, e nos con ganiñas de botarlles o guante, e claro como levo tantos anos parado, coa canseira de can no corpo, vaime ir ben o choio da pesca, tantos anos esperando que me chamen do paro, o Inem deixa pegadas no corpo, certo como cho digo, xa entumecido coma un bacallau, porén imos ver, o enredo da pesca é pan comido’, me dixen para os meus adentros.

            Así que, por fin, determinei facer algo de proveito, movéndome deste estancamento: merquei os aparellos da pesca nun chino e encamiñeime cara ao río. Alí permanecín parado coma un estafermo á beira do río todo o santo día a velas vir, e logo volvín outro día, que nos comezos dunha industria ou dun traballo, hai que pór empeño, e así un día tralo outro, co ollo do sol a piques de furarme a tapa dos miolos e de queimarme as poucas neuronas que conservo acendidas, mentres seguían a picarme os malvados vampiros, demoño de mosquitos, obrigándome coa caña a un continuo mobbing de acó acolá, como se tivese o mal do formigo metido nas entrañas. 
  
            ‘A vida é dura, aguanta e espabila, que estás feito un pínfano, me repetía a cada pouco a miña muller que trouxera de cando a mili no C.I.R. de Badajoz’, recordaba todas estas verbas da muller para darme azos para seguir para adiante, mais axiña caín na conta que o traballo, nin este nin estoutro, abofé que non se fixera para min.

             De maneira que unha tardiña, no solpor, ao voltear do río coa cesta baleira, feito un ecce homo, díxenlle ao rapaz: “Dende hoxe, imos trocar os aparellos, eu quedarei na casa a navegar pola rede, seguindo o consello do anuncio da tele e ti irás á procura da vida coa dorna a pescar, que es un mozo, na idade de traballar e mais outras recomendacións de proveito que lle deitei na orella. O rapaz engurrou o cello, mentres refungaba unhas lerias polo baixiño, porén ao final aceptou a proposta. Así o fixemos. Porén, malia que xa pasaron sete días de estar eu enganchado na rede do internet, navegando por mares descoñecidos e turbulentos, só pesquei tres vermes troianos, deixándome a máquina bloqueada cun aviso de que tiña que pagar unha multa de cen euros por navegar seducido por cantos de sereas de mulleres fermosísimas que nunca en outra me vira, mecagoental!

            Por outra banda, o rapaz, véndose na obriga de saír da burbulla do seu cuarto e de respirar o aire fresco que baixa polo Canón do Mao, cos pés torpes dunha longa vida sedentaria, o demo do rapaz esvarou polo valado á beira  do río, quedando enchoupado coma un pito nas augas quedas, ollando o ceo con ollos de peixe. Horas despois, malia ás copiñas de licor café que lle ofrecín para que entrase en calor, aos poucos pescou un arrefriado de moito carallo, o pobre, agora aí está no leito, delirando non sei que proxectos de cara ao futuro. E como as desgrazas non veñen soas, a muller, a Xenerosa, farta das nosas miserias, hoxe fuxiu de nós.