Felipe de Barxacova

Hoxe espertei eufórico con ganiñas de chiscarlle un ollo a unha moza –dicíalle Felipe de Barxacova, o outro antonte, a un puñado de turistas que subían cansos de percorreren a pasarela do Mao– máis enriba está a aldea castrexa de San Lorenzo, e a unha carreiriña de can a necrópole de San Vitor, agora mesmo andan furgando nela, o que leva a batuta évos un tal Eduardo, o dos contos, non!, que o rapaz de Viana anda nos biosbardos co maxín no aire inventando dicires duns e doutros... Estoutros seica que che veñen da Universidade de Santiago, que son doutores en arqueoloxía, escarvando na terra coma as toupas, o que manda é o tal Eduardo Breogán, aínda onte falei un bocado da capela do alto da pena de san Vitor... no fondo, a fábrica vella da luz, hoxe convertida nun albergue, todo isto fíxoo este alcalde, que vale un potosí; tirando cara Sacardebois, o cenobio de San Adrián: un recuncho encantado do Concello de Parada de Sil.

               Pero volvendo ao conto, a min gústanme as mulleres lucidas de peitos, alegres e simpáticas como aquela mestra que antano estivo por aquí para alegrarnos a vida, a señorita Florinda, que ensinaba as cousas da vida.“Carpe diem” dicíalle don Feliciano, o crego, que non sei que demoño lle quería deitar na orella con estas verbas, cando a rondaba facéndolle as beiras nos días soltos, desto xa medraron os carballos, claro. Eu mirábaa de esguello, pero ela non reparaba en min que lle gustaba máis porse como gata prosmeira ao carón do cura, sedutor el, que falaba latín e que acochaba o tesouro das partes pudendas por debaixo do traxe talar, aínda sen explorar, refungando a cabalo dunha moto Derby, nova do trinque; en troques, eu tíñame que contentar presumindo co meu burro Perico, que rubía camiñando paseniño pola carrioza, soltando a cada pouco algún peido, subindo dende Espartida a San Lourenzo nos días grises de enterros e cabodanos... Bos días, señorita, quere unhas cereixas? –dicíalle ao pé da fonte– e a mestra, como a deusa Venus, contestábame cun sorriso, para axiña comezar a comer as cereixas devagar, ao meu carón, pechando os luceiros e abrindo a boca de fresa con moita picardía e cerimonia, muller lúbrica nunca máis vira por ningures, porén non souben engaiolala coa miña fala tan escura nin co meu corpo, de destripador de terróns, que a min, un supoñer, unha moza seca, lisa e recatada, como unha monxa segoviana, con perdón, tampouco me vai, porén as outras, con máis curvas e donaires, non reparan na miña presenza, así que non houbo forma de casar a ningunha nun matrimonio que é de seu, ata que apareceu a María, que quedara viúva, pero que non tardou moito en finar dunha friaxe que lle entrara no corpo unha noite na terra fría de Trives, a pobre, morreu coma un paxariño... hoxe espertei alegre, que me comía o mundo a bocados, como antes cos negocios dos barquillos, das castañas e das noces, no viño, na augardente en calquera choio que se me presentase para apañar uns pesos, así que saín ao balcón con ganas de botarlle un aturulo ao río Mao, por ver se facía calar as fervenzas que baixan fuxidías, lambendo as pedras dende a ponte de Canceliñas, mais, hai carallo! só che me saíu un berro mudo, cavernoso, coa carrasqueira dun vello coa gorxa queimada polos ducados e maila augardente, que cumpría daquela para espreguizar as arañas do estómago na parva, aínda que como lles digo isto dígolles estoutro, que era máis da condición de aforralos para as miñas andainas nos carnavais de Río, onde as “garotas” están a riren que nin diola!, movendo o traseiro nunha samba, danzando 'o axé' ou, mesmo, a capoeira para quitarche as penas do corpo... xa andará vostede polos…? E logo, cantos me bota? Pois, non sei, por riba dos… nacín polos anos vinte, así que bótelle a conta, aínda que a estas alturas da vida, como os anos  xa non contan, tampouco se contan. Felipe de Espartida. Parada de Sil, o berce da Ribeira Sacra.