1.- Din que é a alma
Mes de novembro. Sacardebois. Día tristeiro, de defuntos. Entre catro homes levaron ó Félix perante o altar, a render contas ante o Altísimo. A néboa que suaba o río, mentres viña rubindo devagar, brincando os pataos das viñas para se meter polo ventanuco da igrexa. O cura lavoulle as culpas co hisopo. Os familiares do finado choraban, rompendo o silencio plúmbeo da cerimonia.
O defunto entón, reconfortado cos responsos, abriu un ollo e destilou unha bágoa de despedida. A néboa pousou encima da caixa do defunto, envolvéndoa co seu manto frío. Logo, escapou bufando coa bágoa do Félix polo fachinelo da igrexa. Din que é a alma.
2.- Fuches a Santiago? Fun, porén non o vin coas casas
Remataba o verán. Ó anoitecer, está o Antonio da Miranda, satisfeito, na porta da súa palleira chea de herba cunha aixada na mao cavando un reguiño, porque comezaban a pingaren as tellas do beirado. Axiña caeu auga más porfiada, choutando a chuvia no chan coma os pardaus pican no gran, e díxolle o Benxamín de Senra dende o alto do cabalo que ía cara Forcas, erguendo a cabeza para esculcar o negro neboeiro que cubría o lugar: "no setembro, xa sabes, ou secan as fontes ou tira a auga coas pontes".
Onde máis chove de toda Galicia é en Santiago. Fuches algunha vez a Santiago? Fun dúas veces, aínda que non o vin coas casas –contestoulle o Antonio da Miranda.
3.- Ós dezasete anos fun o pai dos pais
Conta o señor Vitoriano de Mouca, no libro A cinsa do vento, unha tardiña de verao sentado nunha saca, pois a pedra espida –dicía– roe moito o cu: "con dezasete anos, aínda un rapazolo, botei polo mundo trala roda de afiar. Dende entón, fun o pai dos meus pais". Os pais deixáronnos os camiños para andar, non tiñan outra cousa.
4.- Na pía da auga bendita, beben agora os cans
Os tempos van mudando. Mosteiros, capelas, petos de ánimas, cruceiros. Lugares de rezo e de tormento. Salvadores da nosa alma: curas, freires e freiriñas, bispos e beatas, ceos, purgatorios, limbo de xustos e de dindáns, penitencias, autos e infernos. Pero duns anos a esta parte, a xente xa non mira por gañar o ceo.
Están a correr, nas tribunas e palestras actuais, aires iconoclastas e laicistas: na pía da auga bendita dos mosteiros, comen os porcos e beben agora os cans.
5.- No fiadeiro de Aguil, dúas vellas e mais un candil
Aquí non roxe ninguén. A vida está comida do demo. Os adiantos chegaron tarde: Deus dálle panos a quen non ten mocos. A xente moza emigrou e as aldeas van morrendo. Seica que van erguer unha Residencia da Terceira Idade no concello de Parada do Sil para meternos alí a todos. Ós vellos. Aínda che quedamos ben deles, pero din que andamos ciscados polos vilariños das parroquias. Buscan reducirnos.
Goberno matina en pechar as aldeas e en atrancar a estrada con cancelos. Quérennos varrer dos lugares, que nos tiren ó río e que nos coman as troitas! Están falando de substituírnos por xabarís, lobos e cabras...pero aínda quedarán as pedras, que falan soas.
6.- Ós vellos, o que nos cómpre agora é calor
Os vellos quéixanse baixiño, mais seguen traballando: saben eles o que se lle esqueceu ó demo. Os anos pasan. Son malos compañeiros. Vida, mentireira, canto me prometiches, cona que te pariu, fúcheste nun sopro! Ó cantar o galo, prendo o lume e meto as maos no fogón. Coas maos quentes coma roxóns, xa podo comezar a rebulir pola casa, malia que o meu fatigado e solitario corazón hai anos que non quece co cariño e agarimos de ninguén. Este inverno, está coma entumecido.Un mal día, cálaseme.
Ós vellos, o que nos cómpre agora é calor.
Ningún comentario:
Publicar un comentario