O verao ía rematando. Ó solpor dun aqueles días de setembro que adoitan aparecer no ceo pouco católicos, está Antonio da Miranda, ríndose do mundo, na porta da súa palleira chea de herba cunha aixada na man cavando un reguiño. Había un bocado que orballaba e as tellas do beirado xa comezaban a destila-la auga da choiva recollida. Axiña, seguiron pingueiras más porfiadas, choutando a chuvia no chan coma os pardais picando no gran, e díxolle o Benxamín de Senra, que pasaba entón empoleirado no seu cabalo cara Forcas, mentres erguía a cabeza para esculcar aquel negro nubeiro que cubría o lugar:
–No setembro, xa sabes, ou secan as fontes ou tira a auga coas pontes. Onde máis chove de toda Galicia é en Santiago, fuches algunha vez a Santiago?
–Ir, fun dúas veces. Certo, malia de non poder velo ningunha delas por culpa das casas –contestoulle Antonio da Miranda, perdido nos biosbardos mentres falaba sen ergue-la cabeza abrindo o reguiño que se ía enchendo de auga.
Ningún comentario:
Publicar un comentario