martes, 26 de outubro de 2021

Un abrazo de oso

Free PNG Daquela xa medraron os carballos na ribeira do Sil. Certo. Voulle contar unha historia da nosa Galicia profunda, unindo cabos que escoitei a unha puñada de vellos, que falaban do suceso en acalorada discordia, en canto ó desenrolo dos feitos; estaban sentados nos poios de pedra que lles roían o cu amolecido, ó abeiro da sombra dun carballo demoucado de cando nenos que axiña abrollara as fillas de seu, hoxe espallado nun abano de seis gallas á beira do camposanto. Malia que as verdades a medias son mentiras, tratarei que sexa unha historia que o entreteña e engaiole, a ver como me apaño para tecela con arte e con sentido, digna de ser publicada nun papel de xornal ou, mesmo, acompañando as estampas dun libro. O caso que traio hoxe nas mans sucedeu na parroquia de Doade, noutra banda do río Sil, mirando ó lonxe a chaira de Lemos dende o alto da torre da homenaxe do castelo da duquesa de Alba, q. d. e. p. , de Castro Caldelas, coido que foi alá polo ano 1958, ano arriba, ano abaixo, que no caso dos contos o tempo non conta, pois adoitan presentarse nun tempo máis ben indefinido: Había unha vez unha rapaza, filla da casa do Herdeiro e mais un mozo, da familia do Marranero, que un domingo gris, de porfiada orballada co ceo cerrado, quedaran en verse, trala sobremesa, na palleira da casa do Valado. Así que, despois de recuncaren unha cesta de bicos de cereixa, afundidos na herba tralas voltas e reviravoltas tentando a anatomía de xénero nunha longa tarde de auga, moinante e garatuxeiro o mozo, a María do Herdeiro xa lúbrica, dispensando, e ceibe de cancelas, aberta ó namorisco, deixándose levar sen vontade para exclamar: Ai, iso non!, quedou preñe como era de esperar. Pasaron os meses de andar para adiante; mentres, levedaba a criatura na barriga da filla da casa do Herdeiro, o mozo, véndolle o cu á curuxa, enrolouse voluntario na Lexión: foi de quinto ó quinto carallo, a África. Con nove meses cumpridos, á María chegoulle a hora: na casa do Herdeiro naceu unha neniña loura, cuspidiña ó seu pai.De alí a pouco, o lexionario veu de permiso a Doade tralo xuramento da bandeira, garboso como un cabrito. O pai da criatura deixou pasar uns días, así como non quere a cousa, até gañar arroutos e ver por onde tirar antes de presentarse perante a familia do Herdeiro, porén o día “D” marcado no calendario chegou: a nena durmía coma un anxo bendito, mais ó collela o pai do berce, a coitadiña chorou; entón, o soldado abrazouna contra o seu peito, forte, cun abrazo de oso, propio dun home de músculos de ferro, calculador e frío, mentres cantaba para os seus adentros, e choraba bágoas de crocodilo cara fóra, sons e mais letras non sentidas, de papagaio, nos desfiles de Semana Santa: /La estreché con lazo fuerte/ y su amor fue mi Bandera./ Soy un hombre a quien la suerte/ hirió con zarpa de fiera;/ soy un novio de la muerte./

Ningún comentario: