A gadaña

Pero volvamos ó rego do Corro de Sacardebois, os nenos continuaban a zurrarlle coa caxata ó burriño, coxo dunha pata, escapando lixeiros a todo meter, tanto como o animal podía, que non era moito, ata a palleira para acocharse nun tris debaixo da herba, pero o vello, moi cabreado coa rapazada, canso, despois de traballar, tirando da gadaña toda a santa mañá, entrou pola soleira da porta da palleira e, lembrando ós que mandan no ceo e na terra, berraba: “Mecagoentododiós...!”(home primitivo no blasfemar, aínda na etapa politeísta).                                                                                               

     –“Me-cago-na…!” –seguía berrando coma can rabioso– mentres baixaba a gadaña de punta coas dúas mans, cravándoa unha e outra vez na herba á procura de atopar os corpiños dos nenos: malo será  non acertar –se dixo–, polo que decidiu picar a herba a feito e por liñós.     

     –Erguede esas cabeciñas de chouparros de debaixo da herba que volas sego de contado!, berraba coma un demoño.                                                                                     

     De súpeto, cando levaba repasada a metade da palleira, nun momento preciso pasou calquera cousa extraordinaria, un milagre, visto que as táboas do chan, onde estaba a pisar o vello, escacharon, e o tío malvado desapareceu por un burato para abaixo, para o sitio dos carros: varios estadullos que se afiaran coa macheta, pois o carro andaba a carrexar na herba naqueles días de verán, o estaban esperando coma picos de paxariños, a bicada; porén, salvouse de quedar espetado coma un cabrito, que só torceu o nocello do pé dereito, así que houbo que levalo no mesmo carro, onde ía encollido pola dor. “O corpo do vello, comesto pola mala fe, chuchouno o demo dende os infernos”, dixo o crego; entón, vai o demo e replícalle co ditado: “A gadaña, de non quedar enganchada no buraco das táboas, aínda lle habería de cortar o pescozo, unha mágoa, que nun tris sería carne ó inferno!”   

A súa muller só puido lavarlle o pé dereito, o pé malo, e mais un pouco, unhas rascadelas de nada, a canela do mesmo remo. Intentou varias veces o lavado integral, certo, pero o mulo do seu home, teimudo e pecho, soltaba unhas couces que nin diola...!