As campás de Chandrexa repenicaban sons de festa en honor
á virxe da Asunción. Os foguetes, de cando en vez, asubiaban por riba dos
tellados da parroquia, disipando os nubeiros daquela tarde abafante de bochorno.
De súpeto, a iso das cinco, uns berros esgazados de muller espertaron aos
veciños do repouso soporífero: o monte no Valdocán comezaba a fumegar.
Silvestre
había dous días que lle pedira prestado o martelo a unha veciña: “Escoita,
Rosa, cumpríame o teu martelo de orellas, que teño que arrincar un cravo dun
asunto”, díxolle. O home andaría polos
trinta e tantos anos: achaparrado de figura, solteirón e pecho de carácter, certo;
mais como xornaleiro trala gancha na cava das viñas que baixan brincando
de socalco en socalco até bicaren a auga
do Sil era o primeiro en darlle cabo á fileira dun beiril. Algunhas mulleres que facían a colada no lavadoiro de
Maraván comentaban que Silvestre andaba facéndolle as beiras a Belinda, cando
andaba coas vacas no monte, e que ela seica ría coma unha parviña ao seu carón xogando
aos médicos.
Aquela tarde de bochorno terminou por
trastornar o siso de Silvestre: noites longas sen pegar ollo, dando voltas e
viravoltas no xergón de follas de millo como un can con pulgas que non ve xeito
de acomodarse. Duns meses a esta parte, a súa semente, como o lévedo que fermenta
a masa do pan e faina medrar, estaba obrando a mesma metamorfose na barriga da
Belinda. Isto hai que paralo!, berrou desesperado, arreándose unha lapada por
riba dos ollos.
Estaba avisado de non fochicar na
Belinda, con perdón, mais era un home falto de vontade. “Vai ser a última vez
que te hei de chingar”, prometíalle un día tralo outro antes de acabar montado
encima da rapaza nun leito de follas no corazón dunha leira sementada de millo:
chegando o apertón das hormonas, babexaba coma un marrao que mesmo había de dar
noxo velo, mais logo da catarse, en troques, quedaba tranquilo coma un boi
manso ata que o mesmo diaño lle volvese a dar fol.
“Como te volvas deitar coa miña
nena, heiche de cortar os collóns co coitelo da facer a poda para que lle
sirvan de merenda aos cans”, díxolle o varudo pai da Belinda unha tarde que
acudira ao seu encontro, no fondo dunha carrioza dun camiño de ferradura,
armado cunha forquita de tres gaios de cargar a herba e de achegar as gavelas de
toxos ao alto do carro.
No clímax da loucura, co martelo de orellas do pai da
veciña que fora carpinteiro, asestoulle dous golpes na sen a coitada Belinda
deixándoa seca no sitio cos ollos acendidos co brillo da inocencia, ollando o
ceo. “Morreu coma un paxariño”, dicía a súa
nai chorando bágoas dos ollos.
Axiña, o mozo asasino, bufando coma
un becerro pechado nun cortello, arrastrou o corpo inerte para deitalo encima
dunha pila de achas que había degalladas no recanto dun souto, logo apañou
unha puñada de fentos, procurou o chisqueiro no peto, axustou mecha, chiscou na
roda, soprou na brasa e pegou lume á pobre Belinda que levaba, dentro de si, o
froito do seu pecado. O aire que rubía do Sil espallou
as labaradas do lume, pintado de negro o leito de follas da leira de millo.
Un día de San Martiño, Silvestre volteou da cadea de Santoña no coche de liña lucindo a mesma roupa,
esvaecida e encollida, de nove anos atrás de cando fora preso. Ao entrar na
tenda do Carreño, os nenos do lugar que ollaban a chegada do coche Barreiros
quedaron cos ollos abertos coma pratos mirando en fite ao monstro, arreo
recreado co maxín ceibe do soño como un lobishome, desilusionados coa realidade
dun coitado monicreque. Entón, dixo o expresidiario rompendo o silencio daquel
velorio: “Boas tardes!” Os veciños baixaron a cabeza. Ninguén contestou. Aos
poucos, a xente foi desaparecendo. Polo que Silvestre, que retornara do cárcere
mainiño e purificado, coa cabeza gacha achegouse ao mostrador de madeira: sacou
do peto un vurullo pequeno de cartos, despregou os billetes un a un, sinalou
unhas chancas do 42, que colgaban dun pontón do teito da tenda-cantina, pediu
un puñado de cravos, botou as zocas ao ombreiro e desapareceu pola porta coma
un can vagabundo. Parada de Sil, lembranzas dun neno.
Ningún comentario:
Publicar un comentario