O carallo do teléfono

 

Cando remates a lectura do conto, non me vaias mandar al carajo...!

No lugar que chaman o berce da Ribeira Sacra, en Parada de Sil, un recuncho onde a natureza se viste de encanto e de maxia, moraba un vello, o 'Tranca', que presumía do 'dominio do carallo', dispensando.             

        De cando neno, primeiro eran as vacas, que había que botalas para o monte un día e mais outro tamén e, se quedaba tempo, a escola, así que este vello, de rapaz, só deprendera o galego de afalarlle á Castaña e mais á Rubia, de maneira que ás veces non atinaba como casar os conceptos coas palabras, véndose na obriga de encher os ocos da cadea da fala, á modo de comodín, coas reviravoltas do 'carallo', como imos ver axiña na conversa co seu neto, o 'Pispilete', que maquinaba, illado coma un neno autista, cos dedos nerviosos picando no Whatsapp do teléfono novo do trinque, naquela un LG L3 E400, 3G, nada que ver co neno que se criara na casa dos 'Trancas' compartindo os xogos cos outros rapaces na habilidade co manexo do pau da billarda, co dominio do aro, apuntando con tento para meter as bolas de vidro de cores no cu dunha buraca, ou mesmo agatuñando polos toros dos carballos na procura de niños de paxaros. 

–Ese chisme tamén sirve para chamar? –preguntoulle o vello.  

–Pois claro, é un móbil 3G Android! –contestoulle o neto de Madrid sen erguer os ollos do enxeño multimedia.  

–Róncalle o carallo! –exclamou o vello coa retranca de seu.  
  
–Fino e lindo coma un espello: pantalla táctil, cámara 3Mpx, Wifi… –tratou de explicarlle os avances das novas tecnoloxías, sen deixar de picar no teclado do Whatsapp.   
                                                   
–Dálle, carallo, dálle…! –animouno o vello.  

–As aplicacións non deixan a un pampo, porén por agora ímola andando: SmartWorld,  Google Talk, Imagenio…     

–Pois, se é aplicado  e con xenio, débeche ser un chintófanno de moito carallo, non é?  

–Certo como dis, avó, malia á súa memoria ram: co Skype aberto, non podes entra no Play Store; de navegar pola rede de Tuenti, coa galería full, non te deixa abrir o link doutro portelo.   

–Ten carallo a cousa, estás a estrear a máquina e xa dis que ten a memoria rancia, que non pode navegar con máis de vinte e que non se pode abrir no sei que portelo, e logo entón...?    

–Avó, que Tuenti é unha rede social –díxolle o neto con agarimo compasivo.   

–Déixate de caralladas, neno, unha rede é unha rede, de fíos de cáñamo ou de fibra sintética para pescar os peixes, eiquí e mais en Pekín.    
                                                                                              
–O Bluetooth, para as conexións sen fíos, vén acochado nas ferramentas…   

 –Para, non sigas! Cala xa co demo do blutu ese!, que estou hasta o mesmo carallo de escoitar tanta leria, agora mesmo pega no sacho do sitio das ferramentas de debaixo da escaleira e vaime tornar a auga ó lameiro do Roxodoiro: veña, move ese cu, manda carallo co Pispilete madrileño...!  E repara que, ó tornares a auga, tes que afuracar a gateira co mango da roda, que haberá follas e touperias... e presta atención, carallo!, que me andas perdido nos biosbardos... e brinca a parede do lameiro! non me vaias esborrallar o portelo! 
                                                                      
–Pero, avó…!      
                       
–Nin avó, nin carallo, nin gaitas... nin nada!    
                                                                                                             
E como di o outro, o neno de Madrid, malia de ser listo coma un allo... ó topar con 'Tranca', tocouse o carallo: pois co 'Tranca' non se xoga, mecagoental...!