–Onde…? Nas curvas dos penedos de Abeleda (A
Teixeira).
–Cando…? Coido que sucedeu o 18 de febreiro de 1964, á noitiña.
Os veciños de
Doade, de Marcelle, de Sober e mailos tendeiros de panos de Monforte retornaban
contentos no coche misto: fixeran boa feira en Castro Caldelas, aínda que un
home de Gullade, que lucía sombreiro e calzóns de pana, viña enfurruñado,
laiándose, o parvo, para os seus adentros, porque consideraba que esta vez non
estivera fino no trato da parella de bois que lle quería mercar a Antonio de
Senra.
Levara
consigo, acochados no peto da chambra, moitos cartiños aforrados dos becerros e
das patacas, pero por falta de arroutos, que lle sobraban á su muller, volvera
con eles de volta para a casa, canso de mirar e remirar os bois e de
regatearlle os cartos: Canto queres…? E logo canto me dás…? Ti toleas ou estás
de broma, eh…? Así que, malia á aparición do terceiro home que propuña, como o
rei Salomón: “Pola metade, nin para ti nin para el”, nin así afrouxou a
carteira tras mediar o bo home na tirapuxa.
“O
Troita” de Val do Bolo, en troques, estivera na feira a comer a fartar: un
prato de polbo con cachelos, pan, media xarra de viño da Teixeira e mais unha
copa de licor café na cantina do Grilo, ademais da bica de Sas de Penelas. De
maneira que volteaba alegre cara Marcelle; comera e mollara a palleta a eito,
certo, pero mira ti, aínda lle sobraran cartos para mercar unha aixada para a
derrega dos lameiros e mais un fouciño para achicar os silveiros.
Mais na curva
da serpe, baixando de Abeleda, cerrada en pendente, á beira do Sil… axiña dun
repentino balbordo de berros e ruídos, todo quedou patas arriba. Os tendeiros
de teas de Monforte desapareceron nas augas quedas do encoro. Días despois,
amosou unha parella, envurullada nunha mortalla de sabas, afogada á altura da
Barxa, recibindo sepultura no atrio da igrexa de San Martín de Sacardebois, por
causa de finaren cos pecados propios dos xudeus que dende antano se dedican a
furtar no troque do comercio. E como non hai dúas sen tres, un dos fillos do
Petolo, o da empresa do coche da feira, días despois, matouno unha chispa.
O Troita non deprendera
a nadar. Cando os mozos baixaban ó Sil á pesca da troita vella do pozo, este
rapaz que non levaba cana nin gana, mataba o tempo de espera capando o río, guindándolle pedras ou
cachos de tella, mais como dicía o outro: “Non se collen troitas coas bragas
enxoitas” de aí, a retranca do alcume. Nesta ocasión límite, seica estivera a
piques de salvarse, agarrado ó rabo dun porco larengo; malia que, na orela de
Doade, o espelido animal saltou á parede dun patao que quedara ó nivel da auga,
o parvo do Troita estirou os brazos a unha lasa que sobresaía dunha parede, pero
a condenada pedra escapoulle das mans, esvarando fuxidía cara o fondo e, detrás da pedra, foi il.
Tampouco lle
sorriu a fortuna ó mexericas de Gullade que se foi cos pesares que trouxera da
feira á outra banda, mentres agarraba os cartiños aforrados que levara consigo para
mercar os bois: a barriga preñe das augas quedas do embalse de Santo Estevo lapouno
de contado sen responsos nin misericordias. Pena dos cartos, ho!
Ningún comentario:
Publicar un comentario