Flores chorimas

A meiga de Requián (Parada de Sil), fermosa aldea preto dos Fiós, onde mora o señor Inverno, pegoulle tal golpe de risa que, mesmo, lle houberon de pingar as catro moas que lle quedaran abaneando nas enxivas, mirradas polo paso dos anos, como caen as castañas dos ourizos no souto de San Andrés, a mediados do outubro, mentres o viño novo das Albeanas, do cerengo de San Adrián ou, embaixo, do Outeiro está a soprar burbullas nun cacharro de auga: cantigas da colleita do outono que alegran as adegas dos ribeiraos de Sacardebois.        

   A vella de Requián, un día marcado no calendario, fixo dedo a un veciño de Forcas que transportaba no sollo dun carro, turrado por unha parella de bois, unha carga de pedras labradas de mármore co gallo de arranxarlle un nicho á súa mai que estaba a apiques de finar no mesmo leito, aderezado cun xergón de follas de millo, na mesma cama de latas de castiñeiro onde vira a luz polos anos corenta. E disque no mesmo xergón, recargado ano tras ano con follas novas debulladas no alpendre, entre ruxe e ruxe, nas noites frías de inverno fora cargando a barriga cunha ducia de fillos, que fora parindo, con perdón, un por cada ano até sumar doce: que non eran tantos, que máis pare unha coella, non é? A vella de Requián, a codia non a quere o miolo non llelo dan, quedara ceibe dos abrazos dun home, malia que for un homiño a medio levedar, que xa se encargaría ela, coas artes de muller meiga, de moldealo ao seu xeito. Chuchada e desdentada ela, houbo de afuracar o pan co dedo furabolos para comerlle o miolo no recadén do carro, gustosa de escoitar, mentres comía o panciño mol, o seu cantar queixoso.

   Unha mañá, axiña de persignarse ao pé do peto das ánimas de Teimende, saíu cara Forcas á procura dun carro que fose de camiño: en Espiñas, debruzada na parede dun valado, botoulle un aturulo á ribeira do Sil; en Forcas, ollou en fite o cruceiro, chorando bágoas porfiadas dos ollos: disque o Señor descolgara unha mao para facerlle un aloumiño nas meixelas, mentres preto da igrexa andaba por alí mexendo o crego da parroquia, remangado de camisa, facendo que facía sen facer nada. 

    –Meu Deus, que cousa máis fea, o crego vestido de home! –díxose para os seus adentros, antes de baterlle a queixada co tatexo de seu, perante ao señor abade que saía dunha caracocha ó pé do sagrado, onde entrara para aliviarse, gardando o pito vichelocrego dentro da súa gaiola.

   Logo tirou cara ó Mao. Ó abeiro do arco da ponte de Canceliñas, foi quitando os refaixos encebolados, un tras doutro, para as ablucións lentas e parsimoniosas como meiga que se purifica unha vez ó ano, por san Xoán; e xa cansa da liturxia preparatoria para a viaxe, rematou a andaina polo canle da fábrica vella, agora inzada de toxos de flores chorimas, deica deitar nunha tumba aberta na necrópole de San Vitor que lle cadraba á medida, co pan de ofrenda escoitando os latidos do seu corazón fatigado, cubrindo o corpo amolecido con ramallos de flores chorimas mesturadas con campaíñas de estalotes.

   Entón, así pola boas, coma quen di que salta un coello detrás dunha mata, apareceu San Vítor empoleirado no asento da que fora antano a súa capela. Sen parar mentes, axiña baixou onda á muller, que se dispuña partir para a outra banda, para darlle a bendición de despedida antes do pasamento e pecharlle os luceiros que lle quedaran prendidos, ollando o ceo: ós poucos, o ollo do luar enfocou a antiga necrópole; as fervenzas do Mao continuaron ruxindo, mais agora íanselle apagando os aires entre as ladeiras do canón; o manto gris da noite, pouco a pouco, foi cubrindo o lar enmeigado de San Lourenzo de Barxacova, un lugar máxico da Ribeira Sacra.