Casa de Viana, lembranzas

                                                        (Foto de Alberto Fraga)

Os miúdos da casa son listos como allos e, como queren saber máis, non paran de preguntar isto e mais aquilo, pero tamén son amigos de brincadeiras e de Bob Esponxa. Inocentes, alegres, enxeñosos e mais soñadores son adxectivos que lles cadran. 

Os nenos van cedo ó leito, como as galiñas: sonos con soños que tecen historias dende o solpor ata que os raios do sol irrompen, intrusos, polas físgoas das contras de madeira da Casa de Viana. Sonos longos de neno, onde espertan os soños a cabalo do maxín; encontros nos cruceiros de vaivéns que son de seu; viaxes a lugares, de acó e de acolá, fuxidíos como lóstregos, alumeando camiños de cores. Despois de vagaren dun lugar a outro, o ollo do sol comeza abrir: a alba vai gañando rango para disipa-las tebras, o amencer de pico de galo vai corta-lo fío de Ariadna, guía dos soños de neno perdido nun dédalo de imaxes esvaecidas; porén, pouco a pouco vai abrindo os ollos, intentando recompoñer o crebacabezas de historias sen rematar, entrecruzadas e caprichosas, absorto mirando cara ó faiado de táboas e pontóns que se entrelazan, como os soños, no teito da alcoba.

Malia de vestir os nenos de branco na pía bautismal, a cor da pureza e da inocencia, a medida que van medrando, tamén se lles vai pegando a malicia dos adultos. 

De cando neno, aínda coa alma cándida, que din que conservo, lembro o namorisco de tódolos integrantes que por entón vivían na miña casa, mentres estou a ollar o mesmo teito da alcoba, onde durmía e soñaba, vai xa un feixe de anos. 

Advertencia: de ser ti un home recatado e corto de miras, de ser ti unha beata ou muller prosmeira, as boas costumes e bos dicires de antano aconsellan de non seguires a ler o que a continuación vén escrito, arte do mesmo diaño: pode ser materia de pecado mortal. Dito queda.

O touro e vaca teñen unha relación rápida, limpa e nobre. A vaca queda engruñada un anaquiño como intentando prolongar o clímax do emparellamento, con perdón. De ser un xato, despois do impulso, ó touro quédalle a cara de parvo: ollos grandes e inexpresivos ollando o infinito. 

Os porcos, mellor será que non sigas lendo, teñen unha relación máis larga e cocha: espumallos, na boca; berbequí, de minga. 

          (Este inciso non vén ó conto, son cousas de meu, pero se ti quixer cebar unha rella das parideiras, antes tiñas que capala para que a carne non tirase a bravío. Entón, había que chamar ó Grilo de Castro, capador de dedos larguiruchos que metía no bandullo da rella buscando as empreñadeiras, que por fin sacaba para  fóra co gallo de cortalas ó rente coa navalla capadoira. Ás veces, facíame o valente tirándolle do rabo, mentres ollaba de esguello aquela carallada.Cando alguén falaba co Grilo do seu oficio, contestaba el con retranca: “Son capador para servilo a vostede”).

          O can coa cadela non o fan con camisinha, que non estamos nos carnavais de Río, pero si con superglú: teñen unha relación de vínculo que os atan.

As galiñas son unhas ninfómanas. Certo. Tódolos días demandan o choio. Porén, o rei do poleiro, o galo, maraxá de harén de plumas, sátiro e chulo de  pitas, sabe corresponder a cada unha delas. 

          No curro tamén nos hai suicidas.Ó terceiro impulso, un síncope mortal chímpaos para atrás, quedando unha miguiña mortos coas patas cara arriba, pero deseguida resucitan os coellos para volver a facer das súas.

           Na casa hai outra parella, a muller co home e mailo home coa muller, que tanto monta Sabela como Fernando, e disque tamén se dan outras xuntanzas noutros lares, mais eu non che podo dar creto delas, dada a miña ignorancia das reviravoltas nos tálamos de agora. E ti, que…?