Tódolos días coa gancha ó lombo, coa aixada, en cadanseu ombro. Foron as plumas coas que estiven a escribir liñas nos eidos. Cincuenta anos trala gancha, repetindo a mesma xeira: quedando o seu mango gravado nas mans, encalladas.
Ó final, conseguín a caligrafía dun mestre, abrindo regos na terra, dereitos e aliñados, que daba gusto velos. Deberes que me deixou a escola dos meus pais: abri-los regos para a sementeira das patacas e do millo; outros máis pequenos para os nabos; arraxa-los arelos dos soutos, antes de pingaren as castañas; as caldeiras, na derrega dos lameiros; a cava, a renda e maila escaravella, nas viñas; cava-la horta para planta-las coias e mailas verzas de Chaves, no setembro; reguiños para as leitugas, tomates e pementos, no terreo do pozo. Arrinca-los cozos das uces, arromba-la terra cara arriba para face-las tuleiras nas searas dos montes ladeiros.
Traballei coma un arado, fozando nos terróns, onde agora medran os silveiros, mais, daquela, había que traballar e saber traballar.
A gancha formou parte dos meus brazos, agora de vello -condición do escravo- bótoa de menos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario