Os salteadores de camiños

extremaduramisteriosa.com

Tres, eran; sí, tres. Lémbrome disto, como se agora estivera alí, contaba o Isidro de Viana (concello de Parada de Sil), cuñado de Benedito. Tres eran tres, como di a canción, e ningún era bo, os atracadores que se escondían na espesura, no mesmo lugar, onde moraba La serrana de la Vera; acochados ó asexo, detrás dunhas matas que medraban na frescura da ribeira, pero a brasa dun cigarro, avivada a intervalos breves pola chupada nerviosa dun dos bandidos, delatounos.  

     –Arre demo!  –exclamou Benedito, ó tempo de furgar coa mao no fondo da alforxa. Un burro dos atracadores, que lle desaparecera dun eido ó Aquilino o ano pasado, ventando o cheiro das mulas, neste intre, arrincou a ornear, xa lúbrico, erguendo o corpo de cuartos dianteiros, coa mangueira alborotada, con perdón; orellas de pico; os dentes regañados por riba dos ramallos, como se for un monstro, rompendo co seu orneo ronco o silencio daquela noite estrelada.                                                               

     O Benedito desenvurullou a arma –os Prietos de Vilar eran mozos varudos nun oficio escravo e perigoso– empuñou a pistola do nove largo, apuntou e disparou ó vulto, que caeu de pinchacarneiro, fulminado, na auga do río. A seguir, o de Vilar, furioso, esquecéndose do significado do seu nome, continuo a proferir blasfemias para coller forzas de ánimo e saír airoso daquela situación tan delicada:                                                         

     –Me cago en..! Me cago na...! Vide, vinde, fillos de la gran..., vide se tedes collóns, que vos arrinco os miolos da cabeza! E seguiu, alternando os disparos cos improperios. Os ladróns, se cadra xitanos cuatreros ou maquis que só buscaban roubar as mulas, ante esta reacción desmedida de autodefensa, arreguizados polo medo, saíron por pés carballeira arriba. Isidro, rápido como un lóstrego, adiantou á reata e púxose diante, mentres lle berraba ó cuñado:   

      –A quen disparasss...? pecha o pico, que estás tolo! hai que desaparecer á galope, que pode acudir a garda civil. Aquela noite, os Prietos, co sentido alporizado, non pegaron ollo: por momentos, calados, cavilando, alternando con discusións acaloradas, en torno á conveniencia de acudir ó cuartel da policía ou pechar o pico, e continuar o camiño como tal cousa. Isidro, máis prudente e traballado en preitos de toda índole, resolveu que nesta situación era moito máis prudente esquecer o que había pasado, para que meterse en debuxos, botarlle terra ó asunto era o propio. E así foi.

     O día seguinte, contaba un veciño, o Aquilino, que atopara o seu burro cun buraco no medio da testa, aboiando na auga, ó pé da ponte da Garganta de la Olla. Ó mediodía, unha parella da garda civil ó mando do cabo Edelmiro, acompañados do alcalde e mais do alguacil, acudiron ó lugar dos feitos, pero viñeron como foron, baleiros, moito falar que si patatín que si patatán, sen atopar ningunha explicación á estraña morte do burro do Aquilino, que se esfumara había un ano do pasteiro das figueiras. A présa na investigación foise diluíndo co pasar das horas, quedando a cousa só como tema de conversa nas cantinas. Un día daqueles, entraron no mesón da praza os dous cuñados:    

     –Buenos días tengan los señores –saudou, descubríndose a cabeza o señor Isidro, mentres o Benedito ollaba a clientela da tasca, con certo desdén  acomodando a alforxa coa pistola aínda quente nunha cadeira.                                                                  

     –Lo mismo digo –dixo Benedito de Vilar– e virando a mirada cara o taberneiro, engadiu: Sirva unos chatos a esta buena gente. Os paroquianos agradeceron a invitación cun discreto sorriso, achegándose á barra do bar para continuar coa parola, cada vez máis animada, ó verse convidados. Os cuñados, tralos saúdos, comandaron dúas racións de caldereta de cabrito e mais unha botella de viño de Montánchez. Retraídos no recanto do mesón, comezaron a mollar o pan candeal na cazoleta de barro, e así continuaron comendo, calados como pedras, matinando nos últimos sucesos acontecidos, pegando tiros ó chou, desexosos de saíren airosos daquel enredo en tanto gozaban da fanfurriña de contar con cartos, polo que se rían do mundo cara dentro, asemade escoitaban ós homiños da boina competindo, alterados, na procura de atopar os motivos máis verosímiles que puidesen dar razón cumprida á desaparición do burro do pasteiro da figueiras e, un ano despois, non poder explicar a súa estraña morte, chimpado dun tiro, nas augas frías que baixan fuxidías dende o alto de Gredos.