O sereno

El País.es

Avó, cóntame máis cousas dos serenos, díxome Marta na galería que mira ó Sil.  Pois como che estaba dicindo, como tódalas mañás cedo, á alba, se recollía o sereno cos petos cheíños de cartos, que daba gusto ver tantos cans, cadelas, rubias e pesos e todo, pois con razón dereita, ríase do mundo. Despois de trinta anos de acomodar ós trasnoitadores de Madrid, xa co corpo curvado polo peso dos anos e, mesmo, polas vinte e tantas chaves de ferro dos portalóns de madeira de pensións e fondas e mais outras tantas medianas e máis pequeneiras das casas de veciños, que lle estiveron a tirar do corpo cara a abaixo durante tantas noites colgadas do seu cinto, o decano dos serenos da vila de Madrid, o sereno da rúa da Cruz, o señor Severiano, volteou a Galicia, xa xubilado, a gozar dos airiños do mar coa filla maior, Aurora, que quedara para vestir santos, a pobre, engurrada de tanto incenso e de ora pro nobis, xa en retroceso hormonal, devalando de muller lúbrica a menopáusica.                                         

            –Pasei a vida sen un mal pensamento, nun un roce, nin un bico, nada de nada –laiábase a coitada, virxe como a aurora do amencer– mesmo que for cun mozo mariñeiro, famento e ansioso, acabado de arribar de Terranova de pescar o bacallau,  disque sabe mellor que comer unha laranxa, pero nada de nada; duns anos a esta parte, a castaña xa non me pinga do ourizo, dispensando.       

Particulares, que esqueceran as chaves; xentes de paso das provincias, que acudían ás pensións; os guiris, amigos de museos, dos touros nas Ventas, de verbenas e de festas en Pasapoga; solteiróns e ‘desviados’, como di o outro, que viven a corpo de rei, artistas de teatros e cabarés, pupilas de venus e demais ralea, que se recollían ás altas horas da noite, teimaban en chamar polo sereno: Sereenoo…! Seeereeenoo…! Mais nada, ninguén respondía ás insistentes chamadas. O Moucho de Aguil, nesta aldea: tres vellas e mais un candil; canso de patear a rúa da Cruz, había días que se erguera en voo de retorno a Galiza.                                                                                            

Dende entón, as noites de Madrid dos Austrias xa non foron as mesmas: noites perigosas, escuras, desamparadas, silandeiras, tristes. A voz, yaaa…vaaaa…!, gastada polos anos de uso, rematou mouca, enmudecendo nas rúas da améndoa da capital.

Ós poucos, habería de aparecer o enxeño do porteiro automático, borrando das noites madrileñas a figura entrañable do sereno picando co seu chuzo no chan empedrado, tintinando o mangado de chaves, mentres acudía ás chamadas dos veciños e forasteiros: sons e voces que arrolaron ós ‘gatos’ de Madrid varias centurias, porén a roda do tempo, que xira sen acougo, foi cambiando os costumes, levando a vida doutro xeito máis doado: dos primitivos e vulgares berros, a pleno fol: Yaaa…vaaaaa...!, mudou nas relambidas palabras: “Diga..., ¿a qué piso llama, por favor?”