luns, 17 de maio de 2021

O moucho de Aguil

Á media noite, encamiñeime cara á rúa da Cruz, peguei unhas palmadas, namentres chamaba ó sereno: Sereeenooo…! Axiña, contestou dende lonxe: Yaaa…vaaa…! Logo, máis preto de min, anunciou a hora e mais o parte meteorolóxico con voz máis potente e pousada: “Son las doceee… y  serenooo...!”                                       

O Moucho de Aguil (concello da Teixeira) era daquela o vixiante nocturno da rúa da Cruz, paisano da bisbarra de Caldelas, de confianza, moi amigo de percorrer os camiños cun candil de carburo a media noite co fin de espantar as negras sombras das portas das casas e dos cortellos dos porcos da ceba, de aí o alcume que lle endosaran os veciños, e disque que como xa non quedaba xente no seu vilariño a quen coidar, 'en Aguil, dúas vellas e mais un candil', se viñera para Madrid á procura de xuntar uns cartiños. Onde bule xente, hai negocio: dous cans e mais unha cadela fan un real; catro reais, unha peseta; unha propina por aquí e mais outra por alá, un peso; e, como dicía o outro, gran a gran énchese unha tulla. Seica estaba a xuntar moito diñeiro dos clientes das numerosas pensións e fondas que, por entón, había ó longo desta rúa, a unha carreiriña de can da Porta do Sol.                                          

     Nun tris, apareceu pola embocadura dun canellón,  noutro extremo, picando no chan de pedra co chuzo ferrado tac! tac! tac! tac…! con gabán, cinto e viseira, segundo as ordenanzas do Concello, a xeito dun un garda civil xubilado, viña camiñando tirando da súa sombra, metendo medo que nin diola! matinando en galego a súa filosofa ou rosmándoa polo baixo, ó tempo de berrar en castelán a xerga do oficio de sereno.         

     O Moucho, un ventrílocuo incipiente, padecía tolemia de Babel, por causa do desdobramento da súa personalidade e á practica do bilingüismo, coma resultas das horas de parrafeo para facerse a si mesmo compaña nas longas noites de inverno, remarcando o ritmo das sílabas tónicas da súa fala aldeá coa pica do chuzo.           

     Era o amo da rúa nas horas serenas da noite, onde só se moven esvaecidas sombras fuxidías; rebuscaba, no disco duro da súa caluga, a parola axeitada en castelán que habería de servir de canle para chegar a desentumecer o corazón do cliente e  afrouxarlle a carteira.  

     Viña para acó, lixeiro, rascando co pico do chuzo as reixas das ventás dos negocios e das habitacións dos baixos, canso de soprar no agudo asubío de latón que lle deran no Concello, e que non acudise a policía, o pobre: facíanlle menos caso có pito dun sereno. 

Ningún comentario: