O tocador de señoras

A Xenerosa de Margarida (concello de Parada de Sil, o berce da Ribeira Sacra), sentada a carón de Plácido, o seu home, agardaba cos nervios desatados que se abrira a porta da consulta do xinecólogo: había semanas que sentía un non sei que no seu corpo, especialmente un rebulir nos bicos dos peitos, e xa contara dúas faltas sen pórse mala co mes, polo que andaba cun requeimar trala orella coma o zumbar dunha mosca.                             

   Axiña, saíu a enfermeira para franquearlle a porta da consulta. Plácido quedou sentado na sala, mirando en fite a porta branca da consulta co desexo de traspasala cos raios dos luceiros. Era un matrimonio que de certo non casaba como Deus manda: disque a graza santificante, que é de seu no sacramento do matrimonio, fóralles negada por causa dun pecado no corpo da noiva, unha fea pegada aínda non estiñada de todo.

   Plácido lucía a catadura dun homiño achaparrado e rancio, a medio levedar, un caguiñas chuchado de carnes e pródigo en aparentar fortaleza onde só había o perfil dun monicreque, aínda quen sabe que boi pequeno, corna grande, como está a rezar no catecismo labrego. En troques Xenerosa, a súa muller, lucía os donaires propios de femia agraciada, toda ela expresión corporal de muller guapa, voluntariosa e alegre, gozosa e lúbrica, que se quitaba anos e gañaba vida despois de cada parto.    

  –Póñase cómoda, que primeiro hai que falar do asunto –díxolle o médico, babexando un cínico sorriso.                                                                                  

  –Non lle vou cobrar a consulta por recomendación do párroco. Faloume o outro antonte, que compartimos mesa no San Miguel, que era vostede unha muller devota, nai dos seus fillos, traballadora e disposta ós favores de ganar o pan de San Antonio, cousa que é de agradecer por quen recibe os praceres, que son propios da vida, e doada satisfacción para quen os regala –sermonoulle o doutor nos ouvidos.                                 

   Logo, a enfermeira  apuntou co dedo furabolos un recanto da consulta, por detrás dun biombo, falándolle que se espira de cintura para baixo e que logo se acomodara na padiola coas pernas abertas debuxando un ángulo agudo de cúbito supino, nunha postura inhumana e irreverente, aberta en canal coma quen di, repousadas en alto, para unha doada exploración xinecolóxica. Axiña, o Dr. Parente, con cara de santo varón colgándolle o papo, con luceiros azuis lucindo detrás das lentes, frisando nos corenta e tantos anos, comezou a faena palpando nas partes pudendas, mentres lle dicía: “Serénese e, se lle doe, non teña reparos en avisarme...” 
   –“Ben me chega, vaia a modiño”, refungoulle a muller.
   Daquela, as ecografías aínda estaban no limbo, polo que a exploración manual e mailas probas coas rás era a praxe a seguir para o diagnóstico do embarazo.                

   –Xa foi. Vístase, e logo acuda á mesa do doutor– indicoulle a enfermeira.     

  –Xenerosa, teño que darlle unha nova, boa ou mala, depende dos ollos cos que mire a cousa: estás de dous meses. Segundo me contou o meu irmán da prole que vas sumando, que unha galiña pode criar unha ducia de poliños, certo, mentres os acoche e lles dea calor a todos, non é? mais coido que, na túa situación, o máis recomendable é que desfagas o niño do paxariño que está a aniñar dentro de ti, para que me entendas, que non poñas cancelas en desbaratar o enredo que che está a medrar nas  entrañas: unha criatura que é froito dun pecado, dos grandes, que te vai arruinar a vida, de vir o mundo co meigallo; un día ves, e xa volves co teu home ceibe e contenta coma unha castañola: conta cunha recompensa moi xenerosa para a nosa Xenerosa –riu o médico pola ocorrencia.                        
   –Non! Aínda que veña cos ollos louros da vosa casta de alto copete a nacer no sequeiro, onde malvivo, afumándome cos nenos: o Señor tamén naceu nun presebe e mire quen era.   

   –Está ben, coma ti quixer. A Igrexa non te vai deixar a velas vir, sabedora de que a cabra tira ó monte, que debaixo dunha sotana se acocha un home armado, que as escopetas se cargan soas, que o home é lume, a muller estopa, e vén o diaño co chisqueiro e sopra, sabes o que che quero dicir...? Non hai dúbida: en razón dereita, o neófito debe ir ás mans dunha familia cristiá acomodada, unha das recomendadas polo meu irmán, para que logo ingrese no Seminario...             

    –Caaa...! Non quero saber máis de curas que fillo de porco, marrán seguro...             

   –Caaala..., muller! Compórtate como Deus manda e pecha ese pico ben pechadiño que en boca cerrada non entran moscas, como te vaias da lingua, os teus ollos non ollarán a cariña do teu fillo, por lareta che será ripado no parto e, axiña, entregado adopción –díxolle o doutor entre dentes, con cara de can, na porta da consulta, aproveitando o médico para botarlle unha ollada ós cornos do home da Xenerosa, que se ergueu como boi manso para saudalo.                 

  –Teña en conta a  encomenda matinada e que Deus bendiga o froito do teu ventre...           

  –“Jesús!” –contestou Plácido sen reparar mentes.