Os avós da contorna de Caldelas falan
dun túnel que vai dende o Sil, no canón, deica a vertical do mosteiro de Santa
Cristina, din que fora escavado por debaixo do souto de Merilán polos criados
dos freires como vía de escape, cando os mouros se aproximaban coas cimitarras
de media lúa ás portas do mosteiro. O caso é que unha parella nómade de “amigovios,”
como se di agora, seica a tragara a terra, a moza tirárase ao monte, tras ser rexeitada
pola familia, de novos ricos, do prometido; o amigo, en troques, era un
sindicalista da minería de Ponferrada que fuxira da vergoña dun “escrache,”
pois seica xuntara unha morea de euros tisnados de negro co gallo de amainar as
folgas do carbón.
Din
os vellos nos parladoiros do cruceiro de Forcas que entraran con fachóns
prendidos e con moito ollo nos recunchos do pasadizo subterráneo; con todo e
iso, nunha forcada de camiños, un sopro frío de bufido dun monstro parece que
os deixa desnortados. Cos fachóns apagados, vagaron de acó acolá como morcegos,
mais o tempo parou entre as paredes da gruta; entón, cos pés fríos na cova, entroulles
o baile de San Vitor e de alí a pouco, esgotados polo arreguizo no corpo, quedaron
na mina que percorre por baixo do mosteiro.
Non entres! que non te vai
salvar ningunha loura Ariadna que tire do fío nos corredoiros entrecruzados do
labirinto, que a modo de intricado Dédalo proxectara, aproveitando as galerías
construídas polos freires, o prestixioso arquitecto Casares de Miranda a
imitación do que se conserva soterrado no pazo de Micenas.
Fora
este titulado, doutor en arquitectura, o precursor da vivenda bioclimática para
os penados, o gañador do concurso “Apuntes para o inferno do século XX”, o cal,
aos ollos de Dante, pecaría con certeza de minimalista; porén, abofé que
resultaría eficaz noutros tempos esvaecidos en dar tormento de cumpridas calorías
a unha morea de xudeus, con perdón, acusados de viviren de manga, prestamistas usureiros,
herexes como conversos xudaizantes, naquela penados pola Santa Inquisición por marráns.
Casares
de Miranda naceu na Casa de Viana polos anos corenta e pico. Casa grande de
moita fachenda, e con memoria de atados que falan de aforamentos, cos seus
décimos e primicias, das propiedades do mosteiro de Santa María de
Montederramo, obrigas que rendían contas no cenobio de San Adrián: os labregos,
como consolo da penosa quita, recibían en troques o “merchandising” das
estampas, dos novenarios, misas de defuntos, rosarios e escapularios coa iconografía
de San Martiño, patrón dos mendigos que se ven espidos na porta do inverno.
Os
políticos, de todo hai, son hoxe os xudeus daquela: van ao seu, non dan unha
puntada sen nó, engaiolando aos incautos con campás de preferentes ou
escudándose uns nos outros co consabido non me consta: "mexan por nós e temos que dicir que chove", dicía Castelao; de tan variada forma e
cor que son coma as mazás: un carreteiro de barriscadas vermellas, unha
banastra de reinetas de gardar, unha cesta de coiro de sapo, unha morea de repinaldas,
e mailas outras que tocan o pandeiro: cómpre entrecoller as podres para que non
corrompan ás outras.
Son
xente que engatan a un, malia de cuspiren moi alto, é a casta con caspa que non 'Podemos' aguantar por máis tempo empoleirada, recibindo subornos do poder
económico con corruptelas de cartos en negro: gabelas e prebendas aos amigos,
tarxetas bancarias opacas que compran vontades, a parte alícuota diferida dos
orzamentos, reparto de décimos, primicias de portas xiratorias, correos de
carteiras a Suíza, cursos de formación que se cobran e non se dan, ERES que non
eran, paraíso fiscal en Andorra, a neve branquea os cartos que nin diola: porcións
da torta que se comen ás agachadas antes de compartila na sobremesa cos demais,
moitos con fame e a velas vir: primeiro, ripáronlle os cartiños aforrados con
penurias, “vostede firme aquí…”, coas preferentes; logo, quitáronlle a casa,
porque non ollaban maneira de afrontar a hipoteca.
Non
veñades con milongas festivas nin con enredos malabares que distraian ou velen a arañeira da rapina, non xa! Se o
ceo é ollar a Deus, o inferno para os corruptos será tornalos dos presebes do
Estado, fóra con eles que nos tratan de parvos. Os paisanos da ribeira do Sil son
sabedores do beneficio da rexeneración coa poda dos castiñeiros. Tarefas da
demouca e da limpa dos soutos: a esgalla de pólas retorcidas con nós, aliviar
os castiñeiros das trabes podres, entrecortar as fillas, as máis ruíns, que
abrollan das vellas caracochas e, antes da castañeira, verse un na obriga de cortar
a maleza que medra ceibe co gume de lei dunha fouciña.
Que toquen a defuntos as campás de
Santa Cristina, sons de compaña no auto de fe dos condenados por corrupción:
“Tras
ellos vinieron doce hombres y mujeres, con cuerdas alrededor de sus cuellos y
velas en las manos, con con caperuza de cartón de tres pies de altura, en las
cuales se habían escrito sus delitos, o representados de diversas maneras. Iban
seguidos por otros 50, que también llevaban velas en sus manos, vestidos con un
sambenito amarillo o una casaca verde sin mangas, con una gran cruz roja de San
Andrés delante y otra detrás” (…) Auto de fe celebrado en Madrid en el ano
1680.
Unha
fileira de xudeus, illados do choio coa cabeza gacha, van depositando os cartos
roubados nas banastras dos pobres; axiña de imploraren o perdón, que sintan dende
fóra o frío da vergonza: Ladrónsss…! Mamónsss…! Logo, entrarán no inferno do
souto de Merilán: por fin, arredados do “poderoso caballero es don dinero”.
Ningún comentario:
Publicar un comentario