Casa de Viana, xullo do ano 2000 e pico. Por fin, chagamos á casa dos avós. De seguro que escoitaron o runrún do coche e xa estarán agardándonos no patio coas follas do portalón abertas de par en par.
Primeiro, abrazamos a 'Tatá' para comela a bicos. Logo, deixámonos caer no colo do avó. Desta última xeración, poucos vellos quedan xa nos concellos da ribeira do Sil, e da xente nova non falemos, que non se dá por estas terras dende hai anos: en Caldelas, case que non roxe ninguén polos rueiros: só se escoita o lene sentir da natureza que vai ao seu.
–Ola, avó! Como vai a cousa?
–Eh...! Ímola andando, que non é pouco.
–Que medradas están as
nenas, mira que botaron corpo! Que lindas..., as pobriñas!
–Vén, Claudia, vén onda min.
–Anda,
Marta, anda e dáme unha aperta desas tan grandes.
–E ti, Alejandra, con ese sorriso
debuxado de anxo…
–Deixa
que vos axude, que viredes cansas. Subide, non vos paredes: tirade cara á
galería, que temos que falar...
galería, que temos que falar...
–Avó,
queromos montar no burro.
–Agora está na corte,
triscando unha gavela de toxos; mañá ímolo sacar de paseo polo camiño vello: xa
veredes, xa!
–Díxome
un paxariño que as notas de xuño son guapas como unha estampa da virxe
Inmaculada, sen ningún borrancho que as afee; e que o piano soa tan virtuoso, acariciado
por tan delicados dedos, como se o tocase o mesmo Mozart, de rapaciño.
–Ide..., ide co gato!, mais
andádevos con tento non vos vaia rabuñar –díxonos Bru, o noso avó de Sacardebois, na galería da casa que mira ó canón
do Sil.
Ningún comentario:
Publicar un comentario