E logo?

–E logo ?
–E logo, como vai o conto?

–O conto dos contos vai indo, xa están no prelo.

–No prelo, e logo, pois?

–Que van saír, ho. O concello anda tras deles.

–Demo non digas! Fala en cristián, ho, como fala un veciño a outro veciño, que pareces un crego que fala moito e saca ben pouco.

–Fáloche dos ‘Contos da Ribeira Sacra’.

–E logo, ti es o que andas por aí cos contos: enredos dos que non fan nada, porque nada teñen que facer, o que andas matinando nos papeis son historias sen pés nin cabeza. E logo, para que vale iso, dime? Eu non daría un can por eles.

–E logo, non che gustan? Malo será que todos estean a pensar coma ti! Abofé que tódolos contos son reais: saen do maxín e, neste sentido, aboian á superficie cun realismo máxico. O mestre dos contos foi Cunqueiro.

–E logo, en que partido militou?

–En ningún. Que eu saiba, non foi político, pero si un recoñecido cociñeiro de contos: boa cociña deu Mondoñedo, boa.

–Outra vez co enredo das túas falas. A ver se nos aclaramos, que tes a caluga chea de paxaros: ‘o cunqueiro de Niñodaguia é mestre oleiro, certo. Porén, o mestre de escola de Gundivós non é cunqueiro nin cousa parecida, que falas sen sentido, ho, que por andar cos libros e por darlle voltas coa linga ás palabras, coidas ser máis listo ca min. Pois, non! que pensas que son un papón das túa trolas ou que! Pílloas no aire nun amén, sabendo distinguir as que van a misa das que se quedan no atrio perdendo o tempo con dixomedíxomes’.

–Está ben, morra o conto, pois.

–Ves! E logo, xa cho dicía eu. De min a ti, cos contos non vas ir a ningunha parte.

–Non, si?