xoves, 17 de febreiro de 2011

Ribeira do Sil, un morto mata a dous vivos


O que che vou contar hoxe escoiteino na adega da casa ó carón do pote, un mes de febreiro na destila da augardente. Desto xa pasaron moitas follas do calendario, certo, as trabes dos castiñeiros do souto gañaron dende aquela tres ducias de aneis que cantan, e contan, os anos en primaveras.

Pasou no coche misto das feiras dos Quintas de Maceda, e quero contalo, porque naqueles tempos serodios aínda ti estabas no limbo, bailando unha posibilidade entre millóns: to be, or not to be, e non é de dereito, coido, rumiar as miñas lembranzas ollando o meu embigo, que se  vai escapando cara dentro, fuxindo do presente e rebobinando o pasado, sen compartilo contigo. 

Naqueles omnibus antediluvianos, metíase de todo un pouco, á xeito de arca de Noé: a facenda e mailos porcos, na parte traseira; a xente da aldea: os homes coa boina calada ata as orellas e mailas mulleres cun pano negro cubríndolle a cabeza, adiante; no teito, as pitas en caixas e mailas cestas de pavías da ribeira: ás veces, a xente moza tamén viaxaba empoleirada no teito do coche das feiras, a xeito de turistas nun bus convertible.

Ó solpor, de volta de Monforte cara Maceda, na altura da parroquia de Sacardebois, no teito do coche da feira descansaba unha misteriosa caixa moi ben pulida para unha longa viaxe sen retorno, tallada con primor polo señor Nicasio de Bouzas, ebanista de arte e de oficio. E aconteceu que se puxo a chover unha porfiada treboada do demo, de maneira que un mozo coa cabeza ó aire de Vilariño Frío, que viaxaba acomodado no teito sen paraugas nin chuvasqueiro, sen se encomendar a Deus nin ó diaño, decidiu buscar acubillo dentro da caixa dos mortos, e disque, arrolado pola monotonía da chuvia, a cal repenicaba porfiada na tapa da caixa como cen pardais picando no gran, o rapaz axiña entrou no sono... despois de tres quilómetros, na seguinte parroquia, en Chandrexa, subiron dous homes mozos máis ó teito do bus.

–Nunca tal vin...! De cando acó...? Vaite demo, vaite...! –sermonaron para os seus adentros– desconfiados, con certo requeimar no cello cos ollos en fite no ataúde, porén non se atreveron a erguer a tapa, polo si ou polo non, índose acomodar nun recanto do teito do bus, arredados da caixa dos mortos, mentres se convidaban a chiscaren coa mecha uns pitos de caldo de galiña baixo un paraugas familiar portugués de doce variñas que trouxera o pai dun deles da feira de Verín, onde fora  coa mula co gallo de mercar cinco mañizos de verza de Chaves para a cortiña do pozo do Val.

E sucedeu que os repeniques da chuvia foron minguando pouco a pouco, vindo máis preguizosos e menos ruidosos no dilatar do tempo ata que, por fin, escampou: como resultas o mozo do cadaleito, falto de arrolos, foi espertando, porén aínda perdido nos biosbardos, sacou unha mao entreabrindo a tapa da caixa, tentando por ver se seguía a chover; logo, sacou a outra polo lado contrario, empurrando a tapa de golpe cara arriba: por baixo da tapa, os dous homes de Purdeus ollaron, estafermos deixando caeren os pitos da boca, como un morto con cara esvaecida de ánima en pena, erguía do cadaleito e viña a por eles coma un tarambaina servidor de Hades: como resultas da visita inoportuna da parca, nun tris-tras brincaron fuxidíos do coche da feira, caendo pesados como sacos de patacas na orela da estrada; ós poucos, comezaron a retorceren o corpo como bichas malladas cun pau, dispensando tal inxuria, na procura de fuxiren dun lado a outro, mais os malpocados, de súpeto comezaron a rodaren como pedras galgas polo terraplén abaixo, atopando tralas sucesivas voltas e reviravoltas un valado de cantería que marcaba o linde dun pasteiro na petada da carballeira de Parada de Sil, onde quedaron coa cachola  esnafrada cos luceiros encendidos perdidos ó lonxe cara ó infinito. 

O coche das feiras -liña: Maceda, Parada de Sil, Monforte- dos Quintas de Maceda, foi testemuña do conto dun morto que mata a dous vivos.


Ningún comentario: