O meu burro atende por Peluso. A verdade é que me gusta o nome de 'Peluso', pois é "suave por fóra, delicado por dentro, que se diría de algodón" como Platero.
–Pelusiño, anda, vén que che teño que contar unha cousa– dígolle cun asubío doce de frauta de escola.
Deseguida, aparece trotando ó meu carón, para aliviarme co nariz romo o punto simétrico das costas, onde non me chegan os dedos a esta parcela da traseira do corpo, que a humanidade leva miles de anos sen explorar, que por non chegar tampouco chego coa cabeza a moitos eidos estraños, que me perdo no camiño na primeira forcada sen atinar por onde tirar.
Na escola, a mestra dona Enedina dicíame coa vara pelada de castiñeiro bravo: "Pon as maos, cacho burro!", e coas maos xa quentes coma roxós aínda me tiraba das orellas. Agora doume conta que máis que tirarme das orellas, o que ela quería era estirarmas cara arriba como as orellas grandes que ten Peluso. Por iso che digo que Peluso e mais eu, con catro ou con dúas patas que tanto che ten, sómoslle da 'mesma escola'.
Gusta o meu burro falar cos nenos das 5 da tarde que volven desandando o camiño de retorno da escola cantando as táboas de multiplicar, o meu Peluso é alumno oínte da escola unitaria de Barxacova, disque quere aprender a contar ata máis de 20, que son os anos que pode vivir un burro. Isto foi o que lle dixo o seu avó, 0 vello Pelusón: "Por moi burro que sexas, tes que deprender a contar números como os nenos da escola, que deprendes a contar ata 7, entón duras 7 anos; de naceres máis burro que unha zoca e so chegares a contar 3 patas, das 4 que che colgan, entón so estarías a escoitar o cuco 3 primaveras", e así. Que é a vida, senon contar os anos: un morre na altura na que perde a cabeza e xa non sabe contar os anos que ó longo da vida foi sumando. Porén, seica, houbo un home-burro, coido que na idade antiga, que chegara a contar ata os números infinitesimais e que emporiso vivira unha eternidade, seica fora o avó dun tal Matusalén.(Disque ó final morrera de fame por causa de non poder cobrar a paga da pensión: os 3 cotizantes que lle correspondían, sucesivamente foron estirando a pata máis secos que un bacallau por esqueceren a conta dos anos cotizados. Mais isto é fariña doutro costal, ademais o meu burro non é dos fariñeiros).
O normal é que, malia de teren os homes-burros só 2 patas, aguanten de pé ata os 77 anos ou máis, sendo capaces de que os seu caletre conte 70 veces 7, que é moito, porén estes 'burros', que se coidan máis listos por contar con dedos para sumar e de cantaren rimas perante o meu Pelusiño: "Borriquito como tú que no sabes ni la u, yo sé más que tú, que tú y que tú –presumen eles cantando con Peret, mais o meu Pelusiño, brando por fóra, delicado por dentro..., ergue a cabeza e axiña os fai calar con un longo orneo que lle sae de dentro cara fora: 'Tururú...tururú…!'
"O máis que chegan a saber –di o meu burriño– é saber que non saben, que é moi pouco".
Nos entretempos de triscar a herba, gusta Peluso contarlle 4 follas ós trevos, xogar solitarios –si, non, si, non– co gallo de arrincarlle fortuna ás margaridas ou soprar beizos de rosa ás papoulas que adoitan medrar preto das paredes lindeiras.
Peluso! –dígolle de boca a orella– todo isto pode ser fume, que os máis dos burros somos burros con denominación de orixe, por crer de noso o que é divino, que máis que crer, "creamos lo que no vemos", como diría don Miguel de Unamuno, un mestre que non pegaba coa vara, pero si que deixou pegadas en moitas conciencias nas aulas e nos libros.
Ás veces, non podemos conter a ledicia que xorde dentro de nós, por coidar ter o mundo nun puño, desbordando alegría cos xoguetes das novas tecnoloxías, como parvos medrados, repetindo: "Yo sé más que tú y más que nadie". E ti sabes, Peluso, que non é verdade. Todo parece que se reduce ás matemáticas, certo, pero hai algo que recende polo nariz deica as entretelas do coco que nos vén a dicir que coa sopa de números, e mais de letras, sen saborear a 'sobremesa', non imos quedar haítos.
Unha noite de luar, vou subir ó ceo a coller unha estrela para preguntarlle: "Por que tantos luceiros, chiscándonos os ollos, se non podemos iren tras deles como reis magos de Oriente? Por que se apagan as estrelas no burato negro? Por que o ceo non contesta ou está decotío fóra de cobertura? Por que tanto 'tu-ru-rú' con chufa de nós? Por que…?
A fin de contas, tanto cavilar que se isto que si aquilo, para rematar envorcallados no chan, gañando a fanega na corga de cerca, ó pé da casa, sen poder saltar a outros eidos, cercados, onde hai bolboretas, voando ceibes, coas cores engaiolantes que nos falan doutras dimensións nas costas de atrás do espazo absoluto.
Onte, montei no meu Peluso, e decidimos saltar o cercado a percorrer os recantos e beirís do eido das ideas tralas bolboretas de cores, fuxidías, coa vana ilusión de atopármonos cara a cara co Ente, porén cando estabamos a piques de cazalas, as bolboretas revoaron cada vez máis altas, gañando rango no ar, e nós, Peluso e mais eu, perdendo o equilibrio por querer subirnos tras delas, minguando cara abaixo, fomos de contado a bicar o chan, mordendo a terra que nos deu esta vida de barro cun sopro de esperanza, cun xeito de ser inacabado como floreiros chinos de baixo perfil, a medio modelar, cunha veliña prendida dentro, iso si.
(Corolario: se che gustou Borriquito como tú , deixándote levar polo percorrido do conto cavilando coma un burro filósofo, suma tódolos números ó teu favor (de non ser así, como chegaches ata ó final montado no Peluso, descabalga ho!: 5 (da tarde...)+20 (contar máis de vinte...)+7+7+3+ 4+3+3+2 +77+70+7=208; descompón en elementos, 2+0+8= 10; 1+0=1. O número 1! nada menos, o número 1 de tódolos burros, que é como dicir que estás en proceso de descubrir as túas propias capacidades, que sendo poucas, parecen moitas: sol, yang, protagonista en tomar as rendas do teu choio, de ser referencia para os demais, que andan pola vida descarreirados, alfa e mais omega de ti mesmo, campión auténtico no alto do podium sen dopar neste mundo de 'postureo' e de falsos sabios.
'Amigos a los que le gusta Parada de Sil', a felicidade (de saber algo) está no proceso de andares na súa procura, está en buscala: unha tarefa que nunca se acaba, pois trala resposta a unha pregunta, se abre un abano doutros interrogantes, que así de frustrante para moitos ou pola contra de engaiolante para uns poucos é a vida dun ser finito.) En Parada de Sil, o berce da Ribeira Sacra, é donde moramos Peluso e mais eu.
Ningún comentario:
Publicar un comentario