Un ano máis Madrid luce vestida de gala para as festas do Nadal que se aproximan. A xente comenta: ´Os motivos relixiosos tradicionais van desaparecendo nas rúas céntricas de Madrid en beneficio dos novos deseños de factura laica máis acordes cos tempos actuais´. Malia de que as novas filigranas de firma non desgusten a case que ninguén, non son da devoción de moita xente, partidaria de seguir coa tradición de campaíñas, beléns e panxoliñas. ´Os políticos de agora estannos a rouba-la memoria. Este non é o noso Nadal´ -comentan coa morriña doutros tempos máis respectuosos coa tradición.
As luces da Gran Vía, a piques da efeméride da súa reforma, a xeito dun 'skyline' ideado polo arquitecto Ben Busche, rememoran a importancia desta arteria comercial e de ocio con edificios de prestancia neobarroca: Hotel Metrópolis, Telefónica, Edificio Carrión, Pazo da Prensa, Pazo da Música; lugares emblemáticos como Bar Chicote, Pasapoga, Sepu; cafeterías al estilo americano como Nebraska, Manila; zapaterías, tendas de roupa, Casa do Libro, Madrid Rock...
Moita xente non comulga coas iconas de Agatha Ruiz de la Prada, de Amaia Arzuaga ou de David Delfín, autores destes deseños do novo Nadal, quizais máis propios para a mentalidade recatada do Norte que para xente de touros, festas e pandeireta.
Luces ecolóxicas, de baixo consumo. Certo. Non che discuto que hai que mirar polo cambio climático e todo iso. Pero estarás comigo que estes puntiños de luz tan tristes deixan a alma fría, como me vou animar a colle-lo pandeiro ou a zambomba para cantar "ande, ande, la Mari Morena, ande, ande que es la Noche Buena!"con estas luces de vagalumes!
Os tempos mudaron moito, dende aquel 20 de Novembro de 1975. Madrid é hoxe unha cidade cosmopolita que se quere ver no espello de New York. As crenzas van quedando recollidas no foro interno de cada quén. Xa non se dan as beatas, nin os ´mea pilas´ entre a xente influente, ó perderen o creto de seu nestes tempos laicistas. Como me dicía un veciño de Parada de Sil "nas pías de auga bendita, beben agora os cans".
Os nenos de Madrid xa non cantan panxoliñas na escola; nin nas rúas, nin nas casas nin no Cortylandia se escoitan. Os nenos das grandes urbes no coñecen, nin de oídas, o mundo agarimoso do medio rural: moitos só pacen nos presebes dos multimedia. Non fales do boi nin da mula para arranxa-lo Portal de Belén que lles soa a cosas de antano e de pailáns do campo.
Madrid é unha cidade con avoengo, pero aberta ó cambios que brinda o futuro. Aínda se conservan lugares entrañables e costumes que non se debiamos esquecer: quedan as vendedoras de lotería de Dona Manolita, arroupadas con varias capas de refaixos, como cebolas, ofrecéndonos a buscada fortuna; os bocadillos de luras (en castelán, ´calamares´)a tres euros ó carón da Praza Maior; a sidra natural cunha rebanda pan untado con queixo de ´cabrales´ no restaurante Ñeru, toma-las uvas e brindar polo ano novo na Porta do Sol e tantas outras (dun tempo a esta parte, pola contra, xa non se vén os barquilleiros polo Centro de Madrid.Como se os comeran os ratos).
Neste Nadal vénte a Madrid, podiamos quedar na Mallorquina que te quero convidar a unhas ´reinas con nata´ ou a unha ´napolitana´ para ir comendo, mentres intentamos camiñar entre a marea de xente que bule de acó acolá pola rúa Preciados.
Dende Madrid, bo Nadal.
Ningún comentario:
Publicar un comentario