O retorno

Despois de corenta anos na diáspora, un veciño de Parada de Sil retornou á terra que o vira nacer co seu deber cumprido. Pasaron moitos anos, Claudia, dende que se fora, buscando novos aires noutra banda do océano. Hoxe, despois da sobremesa, está a descansar, rodeado dunha morea de libros, na randeeira da galería que mira á ribeira do Sil, ó compás do vaivén da memoria, lembrando a primeira infancia coa nostalxia dun neno desexoso de volver a Arcadia.       

                                                                               

     Á tardiña, acompañado do can, Troco, orfo do 'Tres', agora á procura dun novo amo, vai indo paseniño, lembrando o percorrer da súa vida, xa no outono, entre as paredes das canellas e mais polos camiños vellos por debaixo de Parada por onde case que non roxe ninguén.   

    –Para, avó!, tranquilo, que cando enfías o conto pareces un xoguete autómata que non para até que volve o resorte ó repouso que é de seu, non me cadra que un indiano viva rodeado de libros –inquiriulle Claudia, a neta máis medrada.   

    –Don Antonio foi catedrático nunha  recoñecida universidade de América. Deixa que remate o relato, que son doado a trabucarme, cando ando a zurcir un conto cos fíos doutros relatos esfiañados, despois da escolma para mandalos ó prelo.     

               

    Escoita... á beira do camiño, mira os eidos ermos; preto dos regatos, os lameiros, daquela derregados con primor, hoxe abandonados a mercé dos silveiros: pegadas de retrincos de vida das aldeas da Ribeira Sacra, feridas de morte polo éxodo rural, hoxe xa estiñadas. Así e todo, os castiñeiros centenarios continúan ergueitos cos brazos abertos de alados xigantes vendo pasar o tempo, enchendo de vida os soutos da ribeira do Sil, cercados con paredes de cantería, recubertas de perrucas de musgo, e rematadas nun lazo de portelo, obra primorosa dos mestres canteiros de antano. 

    De cando en vez, repousa sentado na tapa dunha parede tirando do fío dos  recordos que evocan estes lugares tantas veces recorridos na nenez: a mesma sensación de Odiseo de volta a Ítaca. Porén, unha tardiña, no solpor, caeulle a alma ós pés trala ollada do devir do tempo que dun sopro arrincara as estampas do calendario dos devanceiros que viviron nestas aldeas: e con elas, cinsa do vento, fóronse apagando os airiños que daban sentido a estas parroquias do rural en Caldelas...   

                          

    –Todo se andará, avó: “A Ribeira Sacra será un Parque Natural de flora e de fauna autóctona, Reserva da Biosfera, Patrimonio da Humanidade” –engadiu a nena abrindo o libro de Ciencias da Natureza de 5º de Primaria.