OSTRACISMO. “Desterro político de dez anos de duración, ó que se condenaba en Atenas, no século V a.C. a todo aquel que se considera perigoso para a cidade. Arístides foi un dos personaxes célebres castigados co ostracismo” (RAG).
Os avós da contorna falan da existencia dun túnel nas entrañas da terra que vai dende o Sil, por baixo dos balcóns de Madrid, no canón, deica a vertical do mosteiro de Santa Cristina, din que transcorre coma unha gran toupeira no souto de Merilán, quizais sexa un pasadizo abandonado dos freires de cando os mouros de Almanzor enarboraban as cimitarras (a chicha do tema do ostracismo á ver como demoños me apaño para enlazalo como resultas ou corolario deste contiño da Ribeira Sacra: atenda un chisco, ho!). O caso é que unha parella, inqueda, de namorados seica os tragara a terra de cando os maquis acochaban nos montes e que, malia de entraren con fachóns prendidos e con moito ollo na pescuda do percorrido subterráneo, de súpeto un sopro frío de bufido dun monstro deixara desnortados ós intrusos amantes de aventuras; cos fachóns apagados van indo de acó acolá, perdidos, como cacho nun cribo. Aquela noite cantou de mal agoiro a curuxa: “Busca viño, busca pan…”; e disque a Parca coa axenda na man, unha señora de palabra, non tardara en acudir coa gadaña.
Non entres! que non te vai salvar
ningunha Ariadna que tire do fío nos corredoiros entrecruzados do labirinto,
que a modo de Dédalo seica proxectara, aproveitando as galerías construídas
polos freires, o prestixioso arquitecto Casares de Miranda, despois dunha viaxe
de estudo do dédalo soterrado por baixo do pazo de Micenas. Fora este técnico,
precursor da vivenda bioclimática para os penados, o gañador do concurso
“Apuntes para o inferno do século XX”, dado o orixinal deseño, malia que
pecaría para Dante de minimalista, con todo e iso, resultaría eficaz noutros
tempos esvaecidos en dar tormento de cumpridas calorías a unha morea de xudeus,
e falsos conversos, enriquecidos coas quitas no comercio e cos xuros desorbitados,
penados naquela pola Santa Inquisición cun gasto enerxético mínimo, vistos os
materiais illantes empregados polo devandito arquitecto, nado na Casa de
Viana.(Casa grande con memoria de voluminosos atados de aforamentos na ribeira
do Sil, cos seus décimos e primicias, propiedades do mosteiro de Santa María de
Montederramo, obrigas que rendían contas no cenobio de San Adrián: os labregos,
como consolo da quita, recibían en troques
o merchandising de estampas,
rosarios e mais escapularios).
Algúns políticos, de variada cor,
son hoxe os xudeus daquel entón: van ó seu, non dan unha puntada sen nó:
tarxetas negras de Bankia, ceibes para gastar no que for; envíos fraudulentos
de remesas cara fóra ripadas polas redes púnicas; outros, acochados na gateira,
tornan para o seu muíño unha choiva de cartos de cursos de formación; desvíos
de “eres” a empresas que non eran; maquía do 3% nos orzamentos, repartidos na
mesa dunha honorable familia; mordidas alícuotas trincadas: “Dez mil, once mil,
doce mil: dous millóns...” e logo veñen co consabido: “Non me consta”. Mais
toda a clase política está tisnada de larafuzas? Non! Hai vides dereitas,
desculpe polo símil, que dan bo viño; outras vides, moitas que se din de casta,
en troques, teñen mala cara atacadas polo mildio da corrupción, aínda que
tampouco se priven da peste os socalcos, emerxentes, de nova labranza. En
chegando a vendima, reparten as uvas ó xeito do pícaro Lazarillo de Tormes,“quen parte e reparte pra el a maior parte”,
porcións da torta que se comen antes de compartila na sobremesa cos demais,
moitos a velas vir nesta crise, empoleirada nun devir incerto. Para os pobres
só deixan as vergonzas.
Todo acabará como rosario de aurora, que xa non reparamos nas vosas lerias, “puedo prometer y prometo...”, a política convertida en negocio, non xa! Se o ceo consiste en ollar a Deus, o inferno para os
corruptos que sexa o illamento eterno dos presebes do Estado! Trala consulta a un pobo cabreado, que
carguen co castigo do ostracismo, outros que queden illados en gaiolas a velas
vir: eu farei votos para que así sexa.
Cóntase que na antiga Grecia “un analfabeto, tras entregar o seu ‘óstrakon’
a Arístides, lle pediu que escribise o nome de Arístides. Este asombrado
preguntoulle se Arístides lle causara algún dano. ‘En absoluto’, respondeu,
‘nin coñezo ese home, pero moléstame oílo chamar por todas as partes o Justo’.
Despois de escoitalo, non replicou, escribiu o seu propio nome e devolveulle o
‘óstrakon”.
Os novos tempos, con moreas de
indignados nas rúas, xa no casan coa praxe
da clase política do antigo réxime. Certo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario