
Mais un día considerou que con tal
nome apegado na faciana do seu retrato, xa non serviría para oficiar de crego,
matinando como vía de escape, botarse ó mundo como ladro: ladro e 'Barrabás' casan ben, certo, pensou en liña co testemuño de San Mateo, escoitado nos
oficios da Semana Santa a un freire predicador; xa que logo, dicía para os seus
adentros, se alguén testificara: “O 'Barrabás' rapinoulle os cartiños a un vello
de Espiñas” ou se outro vai, e tira do refrán: “O onde vas Barrabás que cousa
boa non farás,” cadran os ditos cos conceptos.
O Barrabás de Castro, o meu veciño,
dada a súa nova condición de pequeno malandrín, en comparanza cos paxaros que voan con máis rango coas alforxas cargadas cara Suíza, fora preso por roubar a
historia, Troco e a ninfa Sálmacis, a
un doutor xesuíta, de vacacións en Parada de Sil, que impartía leccións de
doutoramento na Universitas Gregoriana de
Roma, a fábrica dos bispos. O libro roubado falaba de seres andróxinos, de
trocos e hermafroditas e mais de metamorfoses, citando o libro mourisco El Abencerraje e mais outros pecados
cometidos contra natura, comparando
ás persoas, criadas a imaxe e semellanza de Deus, cos rastreiros caracois:
babosos hermafroditas.
Barrabás, ós poucos, quedou ceibe por trocarse
arrepentido diante da fiscalía po ler textos roubados de pensamentos, mitos e
filosofas matinadas polo mesmo diaño, devolvendo os contidos asimilados polo
fachinelo dun confesionario; porén o profesor erudito, pola contra, foi
engaiolado na cadea do mosteiro de Santo Estevo, acusado polo Santo Oficio de
escribir glosas profanas en papel, contrarias á lei natural, nun centro
pontificio que ten como lema: ad maiorem
dei gloriam.
Ningún comentario:
Publicar un comentario