Daquela corrían devagar os anos cincuenta e pico,
tempos de centeo, de touciño e de 'ponte teso'...! Época que xa dorme esvaecida no caixón do pasado. Moitos dos
profesores que se xubilan nesta andaina, por entón eran uns raparigos, que saíron
do medio rural ós seminarios diocesanos á procura dun sorriso da deusa fortuna para un mellor porvir:
internados de rezo, meditación e mais estudo dos clásicos, sen esquecer a práctica do deporte,
moito fútbol, que cumpría disipar as tentacións da carne, fieis ao principio de mens sana in corpore sano. Anos despois,
na Primavera do 68, recibidos os aires frescos de París, as vocacións mal arraigadas de
seminaristas e de moitos cregos murcharon, así que os seminarios quedaron ermos e, como resultas ós poucos, moitas
parroquias sen curas. Toda unha xeración de profesores de letras
ocuparon as cátedras do ensino. Este colectivo, que deixou pegada nas escolas e
nas mentes dos estudantes, coido que merece estas letras de homenaxe.
O
rapaz andaba coas vacas no monte calzado con calcetíns de la, zurcidos por unha
tía birolla, que quedara na casa para vestir santos, e mais unhas chancas con
cravos que lle mercara o pai na feira do Castro, con mallós de coiro que se
recollían nun atado de lazada: en verdade, daba gusto velo correr polo patio
empedrado, batendo as chanquiñas nas pedras. Un xersei tecido pola tía do neno,
que lle pingaba dun lado, e mais uns pantalóns curtos de pana, completaban a
súa vestimenta e decoro.
–E
quen é vostede, que o sabe todo?
–Sonlle
o anxo da garda e non me corte o fío do conto. Escoite:
Unha
mañá de xaneiro, atopeino na parada do coche de liña, ao pé do camiño real,
arreguizado pola xeada que callara no amencer, fraco de canelas e medroso coma un
vimbio. Entón, ao verme, ergueu a cabeza cun lene sorriso para saudarme en
galego de afalarlle ás vacas.
–Vostede
tamén vai cara Ourense?
–Vou,
vou, que teño que mercar unhas menciñas para a Gallarda, que me anda fodida coa
febre aftosa que lle come a vida –contesteille, disimulando a miña condición de
anxo.
Os
pais do neno decidiran que fora estudar ao seminario, pois de seguir tralas
vacas, non habería de ir máis lonxe cá carreiriña dun can. Malia de non sentir
o rapaz vocación, o pai, teimudo coa idea de presumir dun fillo cura, alentábao
dicíndolle: “Aguanta, mexericas, que a vocación xa virá".
Anos
da xuventude coa cabeza quente por dentro, e frieiras por fóra nos dedos e nas
orellas, remexida coas declinacións do latín e siloxismos. Disque na quietude
da noite deixábase levar polos devaneos do maxín, ceibe nos soños nocturnos, entrecruzándose
camiños libidinosos co desenrolo da Summa Theologiae:
Primeiro viña a prima como é de lei;
logo, a prima secundae; despois, a secunda secundae e así: como Penélope, o
que tecía de día desbaratábao de noite.
E
como moitos son os chamados e poucos os elixidos, en vez de casar coa Igrexa,
decidiu entregarse en corpo e mais alma, coa fervenza dunha vocación clara e
viva, a unha fermosa cacereña que o estaba esperando cos brazos abertos: un só
camiño que percorrer de ganchete para dous namorados.
Hoxe, xa no outono da súa vida, tras un longo periplo de
aquí acolá, co seu deber xa cumprido, repousa ao carón da súa muller, rodeado
de 4 netas, volvendo de cando en vez a vista cara atrás, mentres polo baixiño vai
recitando versos dun poeta filósofo: /“Caminante, son tus huellas/el camino y
nada más;/ caminante, no hay camino,/se hace camino al andar”./
Ningún comentario:
Publicar un comentario