______________________________________________________
Folliñas de acevo
“Acevo, acivro.
Árbore silvestre da familia das aquifoláceas (Ilex aquifolium), de
follas brillantes elípticas ou ovais, duras e con espiñas nos bordos, flores
brancas, froito en forma de baga de cor vermella e madeira de cor clara, fácil
de traballar”.
_______________________________________________________
Fariña de ósos
O avó seguía
cavando co sacho, guindando as pedras polo ar e peneirando a terra coas mans,
ata que atopou un cacho dun óso. Entón, parou, erguendo o corpo para ofrecermo.
Demorei en agarralo coa punta dos dedos por noxo e respecto.
–De que parte do corpo é?
–Un “C3” –contestoume seguro do que dicía, e mentres o gardaba no peto da chambra, advertiume, inquedo, mentres ollaba ó redor: Pés lixeiros, nena!, que dá mala espina andar escarvando cunha aixada preto do cemiterio; a xente deseguida anda coa mosca trala orella: que se andamos na rebusca de dentaduras de ouro, que un fulano se quixera enterrar acochado cos cartiños que tanto amaba, e así. En arribando ó portón da casa, o avó agarrou unha pedra e machucou o óso; logo, achegouse a un acevo.
–Agora hai que moelo co muíño vello de café que está de figurón no alzadeiro da cociña e, mentres, un de nós entretén á avoa na galería, o outro fai a moenda do óso do morto coas folliñas de acevo.
–De que morto? –rosmei.
–E a min que me dis? –dixo para si o avó. A costela do morto témola xa esfarelada en po cos demais ingredientes atopados no resío da casa. Pon fin, xa tiñamos o cacho “cociñado”; agora, quedaba escondelo nun buraco da cheminea da casa vella.
–Avó, o “C3” é un óso das vértebras cervicais?
–Non, ho…! Só era un cacho de costela de can, hai que collelas no aire, nena, que me andas pola vida moi parviña!, díxome cun sorriso o pillabán do avó.
–De que parte do corpo é?
–Un “C3” –contestoume seguro do que dicía, e mentres o gardaba no peto da chambra, advertiume, inquedo, mentres ollaba ó redor: Pés lixeiros, nena!, que dá mala espina andar escarvando cunha aixada preto do cemiterio; a xente deseguida anda coa mosca trala orella: que se andamos na rebusca de dentaduras de ouro, que un fulano se quixera enterrar acochado cos cartiños que tanto amaba, e así. En arribando ó portón da casa, o avó agarrou unha pedra e machucou o óso; logo, achegouse a un acevo.
–Agora hai que moelo co muíño vello de café que está de figurón no alzadeiro da cociña e, mentres, un de nós entretén á avoa na galería, o outro fai a moenda do óso do morto coas folliñas de acevo.
–De que morto? –rosmei.
–E a min que me dis? –dixo para si o avó. A costela do morto témola xa esfarelada en po cos demais ingredientes atopados no resío da casa. Pon fin, xa tiñamos o cacho “cociñado”; agora, quedaba escondelo nun buraco da cheminea da casa vella.
–Avó, o “C3” é un óso das vértebras cervicais?
–Non, ho…! Só era un cacho de costela de can, hai que collelas no aire, nena, que me andas pola vida moi parviña!, díxome cun sorriso o pillabán do avó.
