Folliñas de acevo, Claudia visita o sagrado

      _______________________________________________

Folliñas de acevo

“Acevo, acivro. Árbore silvestre da familia das aquifoláceas (Ilex aquifolium), de follas brillantes elípticas ou ovais, duras e con espiñas nos bordos, flores brancas, froito en forma de baga de cor vermella e madeira de cor clara, fácil de traballar”.

      ________________________________________________

Claudia visita o sagrado

Hai que elaborar o cacho, e que escorran do lugar as bruxas chuchonas!, dixo o meu avó. Despois do almorzo, axiña agarrou un sacho coa man esquerda e, coa dereita, colleume a min e apertoume cos ósos da súa man engarabitados pola artrose, mentres me miraba de esguello con cara de poucos amigos. Comezamos a camiñar, calados, cara ó cemiterio.

Entón, entroume un arreguizo polos pés cara arriba:                                              

–Non quero ir! –berraba, mentres choraba bágoas dos ollos.                                    

–Non quero! sóltame! que berro, mira que berro…?                                                

–Sóltame dunha vez! e soltoume.                                                                           

–Non  serás o demo? –espeteille nos fociños.                                                       

–A quen lle tes medo, ós mortos?                                                                           

–Anda, ven, Claudia. E fun, parva de min.                                                             

–Sonche peores os vivos –continuaba a parolar o avó– os  mortos xa voaron, xa non son deste mundo, o corpo repousa debaixo da terra, cinsa que levará o vento. Logo, embocamos a canella que transcorre de arriba abaixo pegada ó cemiterio: tódalas casiña dos mortos estaban coroadas cunha cruz no cumio que divide os tellados en dúas augas: cada panteón, con cadansúa cruz de granito do país, todas iguais e todas diferentes. As lápidas recordaban ós finados: “Propiedade de Regoberto que morreu, despois de recibir os santos sacramentos, RIP; propiedade de Felisindo: Os teus fillos que te choran, RIP”. 

–Antes morta, que profanar coa aixada esta terra de santos. 
–De santos? fai pouco, enterraron un asasino e, cando era eu coma ti, tamén apareceu un home mozo, abaneándose dunha soga que colgaba dun carballo.
–Como pode suicidarse un mozo, cortando o fío da vida así polas boas? 
–Non é propio nin oportuno falarche do caso, que aínda es unha rapaciña para estas zarangalladas dos mozos coas mozas, pero agarda, a ver como cho digo, que teño que atopar as palabras axeitadas que abran o siso, pero que cancelen os dixomedíxomes: voucho espallar pan por pan tal como sucedeu, pero se non te decatas á primeira, tampouco quero que me preguntes polo miúdo. A cousa foi como segue: a noiva deste mozo, ó quedar preñe con só quince primaveras, entroulle no corpo tal arrepío a medida que lle ía inchando a barriga, que...   

 – Comprendiches? Comprendín. Pois, entón, xa queda dito.