_______________________________________________
Folliñas
de acevo
“Acevo, acivro.
Árbore silvestre da familia das aquifoláceas (Ilex aquifolium), de
follas brillantes elípticas ou ovais, duras e con espiñas nos bordos, flores
brancas, froito en forma de baga de cor vermella e madeira de cor clara, fácil
de traballar”.
________________________________________________
Claudia, no obradoiro meigo
Mira, Claudia, neste documento da fundación da
Casa de Viana, que atopamos o outro antonte nunha arca do faio, ten que haber
gato pechado: hai que facerlle un estudo lexicográfico e mais outro semiótico,
comentaba o avó, mestre en letras clásicas.
Sello
quarto, dez maravedís. Año 1677. O
mosteiro de Monterramo afora o lugar e casa de Viana a don Francisco Vázquez de
Páramo y a sus herederos y sucesores por las bidas (sic) e espacio de tres
señores Reyes Católicos de España (...) que dichos Francisco Vázquez de Páramos
y sucesores dé la Renta cada año por San Martín, cuatro gallinas, pagaderas en
el Priorato de San Adrián. Atentos le hazemos (sic) dicho fuero por la menor
renta de lo que merecería pagar. Sello quarto,
dez maravedís. Año 1677.
Aplicándolle o sistema pitagórico, temos: sello quatro: 4; Dez maravedís, 10; 10=1+0= 1; Año 1677=
1+6+7+7=21=2+1= 3 Sumando: 4+1+3= 8
O avó decatouse de que
todo ía encaixando: “Catro galiñas, tres reis e mais un santo tamén fan 8,
(oito)” –repetiu satisfeito.
–O oito é o número clave! –berrou a
seguir, mentres ollaba en fite, con ollos de moucho, a cariña doce da nena.
–Para retornar ó pasado, cómpren,
ademais do cacho, unhas palabras máxicas axeitadas para que movan a vontade de
Chronos.
–Certo como dis. A ver estas, que acabo de glosar –dixo Claudia, de 12 anos, que estaba engaiolada cos feitizos de nena meiga:
–Certo como dis. A ver estas, que acabo de glosar –dixo Claudia, de 12 anos, que estaba engaiolada cos feitizos de nena meiga:
–//Unha vaca, catro patas;/ oito patas, dúas gatas./Vade retro, Chronos, a ceacú…!// –Non, non vai…! –Déixame a min –díxolle o avó.
Oh, Chronos, que vas movendo a terra xirando a roda ó dereito, faina
xirar agora 50 veces do revés! Oh, prudente Penélope, destece o teu manto outro
tanto! Oh, linda Ariadna de cabelos dourados de Micenas, tira do fío que tece o
tempo e verás saír a Teseo triunfante do dédalo…! Polo poder de oito meigallos,
polo cheirume retrógrado de oito allos, que se esfume o presente e que volva o
pasado de repente, bruxas fóraaa…! –oficiou o avó, erguendo as mans ó ceo coma
crego en pascua.
Neste intre, queimáronse os fusibles: o aparato da tv enmudeceu de
contado, as billas da auga secaron; por riba da casa, ouveaba o lobo; ó lonxe,
cantaba un carro; as follas do calendario retrocederon cara atrás, fuxidías
coma fuxo na man dunha vella; no corro, ornea un burro; no sagrado, as campás
choran a defunto: unhas mozas, fillas de María, tocadas cun velo negro toman
auga bendita na entrada da igrexa. No camiño real, un home camiña preguiceiro
trala roda de afiar soprando co chifre, mentres un neno con chanquiñas e
pantalóns curtos está a debuxar círculos ó redor dunha caracocha, guiando un
aro; noutra man, leva de merenda: dúas rebandas de pan centeo e, de compango,
dúas lascas de touciño afumado; unha vella está a mazar o leite nun poio ó pe
da porta que abre ó camiño... Ós poucos, o manto da noite botouse encima de
nós: o presente retornou ó pasado.
