'Troco', o can orfo do 'Tres', corría como cacho nun cribo, sen
acougo, de acó acolá polo dédalo de carreiros e canellas que parten de
Fondodevila deica ao mosteiro de santa Cristina á procura de Ítaca: a compaña
agarimosa do Tres. Moi amigo o Tres de
triunfar co tres de copas, tres de copas de viño antes do almorzo, para entrar,
xa chispa, en debates de rango metafísico cun paisano dos Fiós, onde o Inverno, con perdón, se escribe con maiúscula, na hora do vermut, ao pé da barra da cantina do Pepe, encerellados co tema
recorrente das bondades da demouca dos carballos.
E
disque o Inverno, que xa ía velliño
rematando o ano case que derradeiro, se vira sorprendido por tres lobos famentos de nova bicada,
cos dentes regañados de serra revolucionada, destilando o noxento cuspe
pavloviano: os lobos vanse arrimando a ti, como tal cousa, en nun descoido
danche unha trabada. Daquela, seica lle roubaran a fala de cristián, quedando
mudo, aínda que, en troques, seica falaba para os seus adentros, teimando en
repetir: “Que non hai lobos? Habelos, hainos”. Así que o señor Inverno invernou antes de tempo,
enmudecendo coa cabeza dentro dun pucho, como a pedra mouca se tapa cunha
perruca de musgo.
Por outra banda, tamén din que o Tres fora
malcriado con lixeiras papas de fariña de millo, nacido nun berce de
xergón de follas nunha familia de pouca habenza, xa que logo medrara sen
levedar, máis parvo que listo; feliz á súa maneira, iso si, malia que todo lle
parecía enguedellado, desenfocado e mais escuro dende aquel día que quedara
chosco dun ollo ao saltarlle fóra da conca por causa dun esbirro endemoñado que
lle viñera do fol de debaixo do peito, mentres andaba a ripar tres mangados de
herba para tres cabezas de gando no pobre haber do seu curral.
Era o Tres amigo de trincar tres copas
de augardente nun amén ou de prender co chisqueiro tres pitos á vez, dous no
nariz, e mais doutro nun recanto da boca, mentres se enleaba co misterio de
Deus: uno e trino, e que retornara da emigración manco, despois de traballar no
restaurante, Aux 3 Suisses, con só
tres dedos nunha mao, que os outros dous quedaran machicados no perfil da porta
da cámara frigorífica do patrón calvinista, onde traballara como garçon de cociña tres anos escravizado
nos fogóns, dando mecha para la fondue
dos ricos. Tres anos en Genève,
compartindo alcoba con tres sicilianos, que tres eran tres, Dago, Fiorello e
mais Silvanio, e ningún era bo; emporiso, un día fixado no calendario, volteou
á terriña co dereito gañado á xubilación, a seguir amontoando cartiños sen
traballar, en compaña do can Troco de tres meses, a piques de chegar o Tres á
perfección de tal número cabalístico. De aí o alcume de “o Tres”, que de certo
lle viña axeitado. Parada de Sil, terra con lentura.
Ningún comentario:
Publicar un comentario