misanimales.com |
–Quen anda aí? que pasa, por que ladras, Troski? O señor Isidro quedou na galería un anaco a escoitar o silencio naquela noite de estrelas: o can agora permanecía calado, canso pola pedra do sono; só a curuxa está a berrar no alto do piñeiro da adega, rompendo o silencio do repouso noitébrego a intervalos cada vez máis dilatados. Noite de luar, fría de xeada, que cubría de branco as pedras do patio.
–Que foi, que está a pasar? –preguntou a túa bisavoa.
–Nada, non pasa nada, a curuxa que berra de frío –contestoulle o meu pai, acochándose outra vez no leito.
Á mañá cedo, a nai baixando ó patio para muxir a Cachorra, viu calquera cousa estraña fuxidía polos recantos do alpendre. Entón, o Troski recordou e púxose a ladrar coma unha fera, malia de chegar serodia a súa resposta de can gardián.
–Que desgraza! o raposo, o “zorro”...! ai miña nai querida...! –berraba ela, chorando os sete chorares, mentres abría o portalón do patio.
–Que pasa, Lolita? que é o que pasa, muller? –demandaba, inquedo, o meu pai debruzado nun bastidor da galería do patio.
–Matounas todas! o raposo entrou e matou tódalas pitas do poleiro –contestoulle, mostrándolle unha galiña alobada das fauces do zorro que levaba colgando das patas. Moi anoxado, o teu bisavó, Marta, colleu un cesto e foi metendo, dunha en unha, as galiñas esparexidas no chan do patio, mentres bisbaba entre dentes: ‘O cabrón do raposo matounas todas; xogóunola ben o condenado!’
–Quen é máis valente o galo ou o raposo?, preguntou Marta. O raposo non puido co galo que escapou da morte: alí estaba empoleirado no alto do tellado da casa, correndo de acó acolá, abrindo e pechando as ás, para que lle saíse o medo do corpo.
Pasados uns días, no intre de abrir o portón do patio da casa, a túa bisavoa atopouse outra vez co fociño afiado do raposo:
–Bos días, miña dona, mire que lle diga, ten máis pitas...?, díxolle a raposa así polas boas. Andaría eu polos nove anos, gustoso de acompañar a miña naiciña onde for coma un poliño detrás da pita choca; axiña, apañei unha puñada de coios e dispúxenme a correr tralo raposo como resposta á súa impertinencia. O larpeiro fuxía botando chispas, varrendo co rabo o camiño, asemade miraba de esguello para esquivar os coios que lle guindaba disparados coma unha metralleta. En arribando ó Rouso por riba do Cabildo, perdino de vista, mais axiña comezou a berrar rubindo cara á fraga do Covelo. Logo parou para dicirme coa retranca de seu, subido no alto dun penedo: “Eh, ‘Calcaterras’, non peches a porta do poleiro coa tranca nin lle corras o ferrollo, déixaa só arrimada, así como quen di, entornada e se queres atada con tres pallas, deica o cu da media noite, pois, cando prendan a luz os vagalumes dos camiños da fraga: verei eu máis claro como trincar ó chulo do teu galo.”
Ningún comentario:
Publicar un comentario