O espello de Felipe de Barxacova

"Esta maña, espertei eufórico, díxome Felipe de Barxacova ó carón da fonte de Espartida, para os maxín dos soños non hai cancelas, escoita, pois... erguín da cama lixeiro de pés, case que brincadeiro, con ganas de troula; e mesmo, de chiscarlle un ollo a unha 'garota', que me gustan as lucidas de peitos e frescas, con perdón, que secas e lisas, e de modais pousados de monxa segoviana, dispensando, déixoos para máis adiante. Espertei alegre, como che digo, coma unhas castañolas que me comía o mundo dun bocado, así que saín ó corredor que asoma ó canón do Mao con ganas de botarlle uns aturulos pra acompasar coa música ás folganzas e degoiros que van  de ganchete coa vida dun home mozo: cos cartiños aforrados mercando noces e mais castañas, barateiras polos soutos da ribeira do Sil, que arreaba con elas cara Vigo no camión barreiros dos Bertólez de Chandrexa, onde marchaban con elas nun amén por seren as primeiras en pingaren, multiplicando por dez as ganancias, me regalaba una escapada á outra banda do océano, alá a gozar nos carnavais de Rio de Xaneiro no ‘sambódromo’ a ritmo de ‘samba e bossa nova’... porén os berros non me saíron de dentro coa frescura como cando mozo carrexaba na vendima as uvas nos cestos coleiros dende a beira do Sil e me daba un respiro nos tres pousadoiros do carriozo botando uns aturulos de descarga que me saían das mesmas entretelas adoecidas polo peso da mencía. Os anos son malos compañeiros, me dicía o meu pai: abofé che digo que só me saíu un berro mudo, cavernoso, coa carrasqueira dun vello coa gorxa queimada polos ducados e mailas copas de augardente de herbas, que me cumprían daquela para espreguizar as arañas do estómago mentres o galo alborexaba o día  nas primeiras horas da mañá dun inverno longo moi propio para curar a carne dos porcos colgados dunha trabe, pero cruel para os que aínda andamos vivos na terra, horas lentas que amosaban brancas co relento dunha friaxe que se metía pouco a pouco nos ósos, mentres un, arrecío, esperaba en balde que amosara 'lorenzo' a quentarnos as maos e mailas orellas das frieiras, mais disque se fai ver pouco no lugar de Barxacova.

"Así que, calado coma unha momia asombrada, mirando cara a dentro, deixei que me entrase o amencer pola boca para purificarme as reviravoltas da gorxa, que a tenue luz fose petando, pouco a pouco, nos meus ollos pechos, e así. Mais, de volta no meu cuarto, ó pasar por diante do espello que hai na porta do armario, ollei outro home, feo e estragado a rabiar, que non era eu, claro: con esta cara de defunto como vou facerlle as beiras á señorita mestra, lamentei triste por desafortunado; axiña acheguei o nariz ó vidro e vin as sinais dun home velliño, asucado de engurras, cos ollos afundidos e tristes, de mirada cansada, consumido de corpo, coa cabeza branca de anxo bendito. Me cago en sandiola, que vello son! –rosmei enfurruñado, volvendo a tapar os ollos baixo as sabas, que xa me pasaran as ganas de brincadeiras de vello verde, que xa non me comía a larota de tragarme o mundo dun bocado, pegando outra vez no sono, calado como querubín de retablo.

Unha voz metálica da recepción do 'Hotel Maxín' de Río de Xaneiro rosmou polo auricular: 'Bos días, señor Felipe, sonlle as dez horas...' ai, caralla, destas merendas poucas! suspirei, mentres brincaba, aínda mozo de bo ver, perante ó espello  da  alcoba do hotel carioca.