domingo, 25 de abril de 2021

O carallo do teléfono

ar.pinterest.com
Nunha aldea do corazón da Ribeira Sacra, no concello de Parada de Sil, un recuncho de Galicia do interior, onde a natureza se viste de encanto e de maxia, moraba un home  singular, coido que atendía por Nemesio, aínda que no sei, que xa non lle poño cara, mais o caso é que o meu veciño tiña sona de ser máis versátil no uso do ‘carallo’ cá ninguén da contorna.                                                           


De cando neno, primeiro eran as vacas, que había que botalas para o monte e, se quedaba tempo, a escola, así que o señor Nemesio só deprendera o galego de afalarlle á Castaña, á Rubia, á Cachorra..., de maneira que non atinaba como xunguir o pensamento coas palabras, que lle saían pola boca sen ton nin son, véndose na obriga de tirar das virtualidades do “carallo” para tapar os ocos  da cadea da fala, como imos ver axiña na conversa co seu neto Luís, o ‘Pispilete’ de Madrid, que non sei que carallo maquinaba, illado coma un caracol con antenas, cos dedos nerviosos no W
hatsApp do teléfono novo do trinque, un LG L3 E400, 3G, nada que ver co neno Nemesiño, que antes fora o seu avó, compartindo no recreo os xogos de habilidade coa billarda e mais a puntería coas bolas dentro da buraca.                                           

–Ese chisme tamén sirve para falar? –preguntoulle o vello.

–Pois claro, é un móbil Android 3G! –contestoulle o neto de Madrid sen erguer os ollos do enxeño multimedia.     

–Róncalle o carallo! –refungou  o vello. 

–Avó, non é ningún chisme, que vén con pantalla táctil, cámara 3Mpx, WiFi... e mais outras ferramentas –tratou de explicarlle o rapaz as virtudes do celular, mentres teimaba co teclado WhatsApp.                                                                                                                                         

–Dálle, carallo, dálle…! –animouno o vello.                                                                                   

–O mellor que ten son as aplicacións…                                                                                           

–Se é como dis de aplicado, que aprende cada día algo, debe ser un invento de moito carallo...pregúntalle se mañá podo segar a herba ou no amencer vou escoitar o galo ronco polas chuviscadas?                                                                                                                                     

–Co Google todo está á man, aínda que peca de pouca memoria: se estás co Skype, non podes abrir o play; de navegar por Tuenti, non digamos, coa galería chea, non podes nin abrir o portelo do teu muro.                                                                                                                                      

–Ten carallo a cousa, non me estraña o que me dis: abrir un portelo nun muro nunca foi cousa doada, o que non entendo é que un non poda navegar por ‘tuenti, puenti’...ou como demo se diga.                                                                                                                                                   

–Avó, que Tuenti é unha rede social –díxolle o neto, rindo.                                                            

–Déixate de caralladas de redes sociais: unha rede é unha rede, de cáñamo, de arame ou de fíos de fibra sintética para apañar os peixes, eiquí no río Sil, en Vigo e mais en Pekín.                        

–O Bluetooth para as conexións sen fíos é unha ferramenta para moitas aplicacións...           

–Para, non sigas! cala co demo do blutú...! que xa estou hasta o mesmo carallo de escoitar tanta leria, agarra un sacho do sitio das ferramentas e vaime tornar a auga do regato para o lameiro do Roxedoiro!

–Pero, avó…!                                                                                                                

–Nin avó, nin nada…! Os que moraron nas tumbas de San Vitor non andaban con estes enredos de agora, traballaban só para comer e morra o conto, rematou a conversa o señor Nemesio, e disque o Luisiño, o Pispilete de Madrid, enfurruñado có avó de Sacardebois, pechou a boca, apagou o móbil, pegou nun sacho do sitio das ferramentas e tocouse o carallo camiñando pola estrada cara ó Roxedoiro.

2 comentarios:

Anónimo dixo...

Contos da Ribeira Sacra.
"Boa memoria" historias dos pobos.

Anónimo dixo...

😭😭😭Que Bueno,manda Carallo co Nemesio ,un Abrazo Eduardo