Flores chorimas

flickr.com

Á meiga de Requián (Parada de Sil), fermosa aldea preto dos Fiós, onde moraba o señor 'Inverno', pegoulle tal golpe de risa que, mesmo, lle houberon de pingar as catro moas que lle quedaran abaneando nas enxivas, mirradas polo paso dos anos, como caen as castañas dos ourizos no souto de San Andrés, a mediados do outubro, mentres o viño novo das Albeanas, do cerengo de San Adrián ou, embaixo, no Outeiro está a soprar burbullas: cantigas da colleita que alegran as adegas dos ribeiraos de Sacardebois.                

            Disque a vella de Requián, un día marcado no calendario, fixo dedo a un veciño de Forcas que transportaba no sollo dun carro, turrado por unha parella de bois, unha carga pedras de mármore co gallo de arranxarlle un nicho á súa nai que estaba, a pobriña, a piques de finar no mesmo xergón floreado, recheo de la das ovellas a casa: la lavada, vareada, cardada e posta ó sol cada dous anos, moi propia para quentar o corpo nas longas noites de inverno, foi cargando de nenos a barriga da Florinda, saíndo cara adiante, un tras doutro, até sumar unha ducia: “Non quero máis fillos, non xa!”, refungaba a muller mentres daba golpes coa vara de castiñeiro bravo na la esparexida ó sol na corga de cerca...“non te me repoñas, eh! que máis pare unha coella” –lle dicía Benigno, o seu home, o cal, malia de aparentar pouca figura, seica estaba dotado de corna de boi grande, tamén padecía un xeito raro de empatía física: cada golpe de vara que daba Florinda para airear a la do xergón, Benigno queixábase, dando laios: ai! ai! ai!, mainiño, muller!, mala pécora! para!, que me doe abaixo.

   A vella de Requián, as codelas non as quere, o miolo non llelo dan, pola contra quedara ceibe dos abrazos dun home, malia que for un monicreque: chuchada e desdentada ela, polo paso dos anos, houbo de afuracar o panciño co furabolos para comerlle o miolo no recadén do carro, gustosa de escoitar, mentres comía o pan mol, o seu cantar queixoso.

            Unha mañá, axiña de persignarse ó pé do peto das ánimas de Teimende, saíu cara Forcas: en Espiñas, debruzada na parede dun valado, botoulle un aturulo á ribeira do Sil; en Forcas, ollou en fite o cruceiro, chorando bágoas porfiadas dos ollos, mais o Señor seica descolgou unha mao do cravo de pedra para facerlle un aloumiño, reconfortándoa dos choros.

            Preto da igrexa de Forcas, andaba por alí mexendo, facendo que facía se facer ren, o crego da parroquia, remangado de camisa.                                   

       –Meu Deus, que cousa máis fea, o cura vestido de home! –díxose para os seus adentros, antes de baterlle a queixada co tatexo de seu, perante ó señor abade que saía dunha caracocha do souto, preto do sagrado, onde entrara para aliviarse, mentres gardaba, co meneo de seu, 'o pito vichelocrego' dentro da súa gaiola.

Logo, tirou cara ó Mao. Ó abeiro do arco da ponte de Conceliñas, foi quitando os refaixos encebolados, un tras doutro, para as ablucións parsimoniosas como meiga que se purifica unha vez por san Xoán; cansa da liturxia para a viaxe, rematou a andaina polo canle da fábrica vella, agora inzada de flores chorimas deica deitar nunha tumba en San Vitor que lle cadraba coa ofrenda do pan encima do corazón, fatigado, cubrindo o corpo amolecido con ramallos de flores chorimas coroadas ó redor do pescozo con campaíñas de estalotes.

Entón, tras dunha luz amosou San Vitor no alto do penedo onde se erguía antano a súa capela. Axiña, dun brinco, baixou onda  muller, que se dispuña partir para a outra banda, a pecharlle os luceiros prendidos, mirando o ceo: ós poucos, o ollo do luar enfocou a antiga necrópole; as fervenzas do canón do Mao calaron: o manto da noite foi cubrindo de quietude o camposanto.

No cumio de San Lorenzo, a unha carreiriña de can, o cenobio de San Adrián; embaixo, no Mao, a fábrica da luz coa pasarela que enfía con Barxacova; enriba,  Cristosende: un triángulo máxico da Ribeira Sacra, cabalístico do número tres.