Á meiga de Requián
(Parada de Sil), fermosa aldea preto dos Fiós, onde moraba o señor 'Inverno', pegoulle tal golpe de risa que,
mesmo, lle houberon de pingaren as catro moas, abaneando nas
enxivas, mirradas polos terróns de azucre daqueles anos de centeo, como pingan as castañas co sorriso dos
ourizos no souto de San Andrés a mediados do outubro, mentres o viño novo das
Albeanas, do cerengo de San Adrián ou alá embaixono no Outeiro están a sopraren burbullas nun cacharro de auga: cantigas da colleita heroica, tras apandaren os carreteiros as escaleiriñas dos pataos molladas de suor, agora están a alegrando as
adegas dos ribeiraos de Sacardebois.
A vella de Requián, un día marcado no calendario, fixo dedo a un veciño de Forcas que transportaba no sollo dun carro, turrado por unha parella de bois, unha carga de pedras labradas de mármore co gallo de arranxarlle un nicho á súa nai que estaba a piques de finar no mesmo leito, un xergón de follas de millo, onde vira a luz co primeiro berro na saída ó camiño da vida, coma quen di, núa e desvalida. E disque no mesmo xergón, recargado ano tras ano con follas novas, con corpo de muller, xa lúbrica, entre ruxe e ruxe, nas noites frías de inverno recibiu a semente dunha ducia de fillos que foi parindo cara fóra, un por cada ano até sumar unha ducia: “Muller, non son tantos, que máis pare unha coella! –lle dicía o seu home, mentres 'bufaba' no tálamo emulando ó xato de corna grande, lindo e ben armado, que lucía como semental de parada no campo da feira. (De aí seica vén o nome do concello: 'Parada' de Sil ).
A vella de Requián, a codia non a quere o miolo non llelo dan, pola contra quedara ceibe dos abrazos dun home, malia que for un monicreque a medio levedar; chuchada e desdentada ela, houbo de afuracar o pan co dedo furabolos para comerlle o miolo no recadén do carro, disque gustosa de ouvir, mentres comía o panciño mol, o seu cantar queixoso na parsimonia daqueles tempos que ían devagar.
A vella de Requián, un día marcado no calendario, fixo dedo a un veciño de Forcas que transportaba no sollo dun carro, turrado por unha parella de bois, unha carga de pedras labradas de mármore co gallo de arranxarlle un nicho á súa nai que estaba a piques de finar no mesmo leito, un xergón de follas de millo, onde vira a luz co primeiro berro na saída ó camiño da vida, coma quen di, núa e desvalida. E disque no mesmo xergón, recargado ano tras ano con follas novas, con corpo de muller, xa lúbrica, entre ruxe e ruxe, nas noites frías de inverno recibiu a semente dunha ducia de fillos que foi parindo cara fóra, un por cada ano até sumar unha ducia: “Muller, non son tantos, que máis pare unha coella! –lle dicía o seu home, mentres 'bufaba' no tálamo emulando ó xato de corna grande, lindo e ben armado, que lucía como semental de parada no campo da feira. (De aí seica vén o nome do concello: 'Parada' de Sil ).
A vella de Requián, a codia non a quere o miolo non llelo dan, pola contra quedara ceibe dos abrazos dun home, malia que for un monicreque a medio levedar; chuchada e desdentada ela, houbo de afuracar o pan co dedo furabolos para comerlle o miolo no recadén do carro, disque gustosa de ouvir, mentres comía o panciño mol, o seu cantar queixoso na parsimonia daqueles tempos que ían devagar.
Unha mañá, axiña de persignarse ó pé
do peto das ánimas da aldea de Teimende, saíu cara Forcas á procura dun carro
que fose de camiño: en Espiñas, debruzada na parede dun valado, botoulle un
aturulo á ribeira do Sil; en Forcas, ollou en fite o cruceiro de pedra,
chorando bágoas porfiadas dos ollos que, de pena, descolgou unha man o Señor
para facerlle un aloumiño nas meixelas, salgadas. Preto da igrexa, andaba por
alí mexendo o crego da parroquia, remangado de camisa, facendo que facía sen
facer nada: “Meu Deus, que cousa máis fea, un cura lucindo o corpo de home!” –díxose
para os seus adentros a vella, antes de baterlle a queixada co tatexo de seu,
perante ao señor abade que saía dunha caracocha do souto do Sagrado, onde
entrara apurado con ganiñas de aliviarse; ós poucos, cunha
sacudida seca, gardou o pito vichelocrego dentro da súa gaiola: nun tris, o paxariño pechou
o ollo entrando no sono, recollido de novo no seu niño.
Logo,
tirou cara ó Mao. No vello muíño, á beira do arco da ponte de Conceliñas, foi quitando as capas dos refaixos, encebolados, un tras doutro, para as ablucións de meiga que
se purifica unha vez ó ano, por san Xoán; e xa cansa da liturxia preparatoria
para a viaxe, rematou a andaina polo canle da fábrica vella, naquela inzada de
toxos de flores chorimas, deica deitar nunha tumba aberta, que lle cadraba, da
necrópole de San Vitor cun pan de ofrenda, escoitando os latidos do seu corazón,
fatigado, cubrindo o corpo amolecido con ramallos de flores chorimas, ligadas con campaíñas de estalotes.
Entón,
así pola boas, coma quen di que salta un coello detrás dunha mata, apareceu SanVitor
empoleirado no asento da que fora antano a súa capela. Sen parar mentes, axiña
brincou onda á muller, que se dispuña partir para a outra banda, para darlle a
bendición de despedida e pecharlle os luceiros, prendidos, ollando o ceo, que
amosaba no solpor vestido de cores. Necrópole de San Vitor, San Lourenzo de Barxacova, un lugar máxico
da Ribeira Sacra.
Ningún comentario:
Publicar un comentario